W połowie listopada Teresa już tylko nominalnie była kierowniczką działu a w praktyce wszystkie jej obowiązki przejęła Krystyna. I tak dobrze się spisywała, że Teresa postanowiła pójść, po raz pierwszy w czasie ciąży, na zwolnienie lekarskie. Zresztą męczyła ją jakaś "jelitówka", miała silny katar i rozstrój żołądka. Lekarz zerknąwszy w jej kartę stwierdził, że już za sam fakt, że jeszcze ani razu nie dawał jej zwolnienia lekarskiego, należy się jej "od ręki" 9 dni i po tych dziewięciu dniach niech przyśle męża to dostanie dalsze zwolnienie. Oczywiście podczas zwolnienia była cały czas "pod telefonem", ale nie był to już nawał wyjeżdżających i dział funkcjonował bez wielkiego "spinania się".
Mniej więcej tydzień przed wyznaczonym terminem porodu prowadzący lekarz po obejrzeniu USG i wyników badania stwierdził, że niestety dziecko zdecydowało się wychodzić pośladkami a nie główką i w tej chwili są dwa rozwiązania- jedno bardzo ryzykowne, czyli próba manualnej zmiany położenia płodu poprzez powłoki brzuszne matki, albo codzienne USG i w odpowiednim momencie operacyjne rozwiązanie ciąży. Oczywiście wszyscy woleliby "poród siłami natury", ale nie zawsze jest to możliwe. A chirurg, który w tej klinice sprowadza na świat "uparciuchy" ma wielką wprawę w wydobywaniu dzieciaczków z brzuchów mam. I w trakcie tej operacji Teresa będzie cały czas przytomna i zaraz po porodzie Kazik będzie przy niej i przy dziecku i, nie wykluczone,że nawet podczas operacji będzie mógł jej towarzyszyć. To zależy od tego, czy chirurg się na takie rozwiązanie zgodzi. Ale pewnie się zgodzi, nie jeden raz musiał interweniować już w trakcie trwającego porodu i żaden z partnerów nie opuszczał w tym momencie pokoju porodowego, który był przystosowany do każdego scenariusza, a pole operacyjne było odgrodzone zasłoną od wzroku "osoby towarzyszącej" rodzącej.
Teresa ciężko westchnęła- no to jednak mój strach miał swoje uzasadnienie - myślę, że nasz organizm w jakiś sposób wyczuwa znacznie wcześniej to wszystko co nam zagraża, tylko my nie potrafimy tego prawidłowo "odczytać". Ma pani rację - zgodził się z nią lekarz- ludzie, gdy jeszcze żyli w zgodzie z naturą lepiej odczytywali sygnały wysyłane przez organizm. Tyle tylko, że i tak nie rozumieli o co chodzi.
A kiedy mógłbym się zobaczyć z tym chirurgiem?- zapytał Kazik. Zaraz go tu zaprosimy, proszę jeszcze chwilę poleżeć - zwrócił się do Teresy. Nakryję tylko panią trochę, bo za ciepło to tu chyba nie jest. Mrugnął do Kazika i wyszedł z gabinetu. Kazik wpierw ucałował brzuszek Teresy, potem zmienił swą lokalizację i wyszeptał Teresie do ucha - nic się nie bój, na pewno będę przy twojej operacji, nie zostawię cię ani przez moment samą z obcym, jakby nie było, facetem.
W niecałe dziesięć minut później przyszedł chirurg - nawet dość przystojny, zanotowała w pamięci ta wiecznie kobieca część Teresy. Podszedł do leżącej Teresy i odsłonił jej brzuch. Jakieś nieduże to dziecko będzie - bardzo mnie to cieszy, łatwiej będzie je wydobyć. Nie wie pani przypadkiem jak było gdy pani przychodziła na świat? Nie wiem- odpowiedziała Teresa- to jednak było dawno, moja mama nie żyje, a wtedy mężczyźni bywali zupełnie wyłączeni z tak intymnego świata kobiet. Wiem tylko, że nie miała pokarmu i mnie nie karmiła piersią. Hmmm, być może był to poród pośladkowy, bardzo ciężki i wiele delikatniejszej konstrukcji kobiet nie ma potem pokarmu - powiedział chirurg.
Potem zwrócił się do Kazika - kolega mi mówił, że pan chce być cały czas przy żonie. A nie padnie mi pan na podłogę gdy zobaczy pan zakrwawione niemowlę? Nie, nie padnę, widziałem już kilku mocno pokaleczonych, zakrwawionych ludzi, w tym i bliskich kolegów. Właściwie to nie było co zbierać - byłem przerażony, ale nie zemdlałem. Przeraził mnie głównie fakt, że już żadne działanie, oprócz pogrzebu nie wchodziło w grę. Wypadek samochodowy?- zapytał lekarz. Nie, lotniczy. A pan jest pilotem? Mam licencję pilota, ale nie latam, jestem inżynierem, konstruktorem.
Jeszcze raz zrobiono Teresie USG i panowie doktorzy wspólnie je oglądali. Następnie poinformowali Teresę i Kazika, że będzie znieczulenie kanałowe, zabieg będzie przeprowadzony metodą Misgav-Ladach, nacięcie macicy będzie minimalne, zaledwie 1 centymetrowe, a nacięcie skóry poziome, nad spojeniem łonowym. Powrót Teresy do sprawności fizycznej będzie nieco bolesny, ale do przeżycia. A będzie ktoś z pana żoną w domu gdy wróci ze szpitala do domu?- zainteresował się jej stały lekarz. Będę ja i jej ojciec. Wezmę po prostu urlop bezpłatny - dostanę bez trudu- to branża w zastoju, nic pilnego się nie dzieje. A jakby było coś pilnego to mogę popracować w domu. To dobrze- podsumowali obaj lekarze.
Chirurg się z nimi pożegnał, a lekarz prowadzący wypisał Teresie skierowanie do kliniki na dzień, w którym był przewidywany poród, mówiąc obojgu, żeby natychmiast, gdyby się wcześniej coś "podejrzanego" zaczęło dziać zatelefonowali do niego i podał im numer swego "telefonu alarmowego", mówiąc by telefonowali na ten, a nie na poprzednio podany im numer. Teresa upewniła się co ma ze sobą wziąć do szpitala. Powiedziała też, że ma dla dziecka "wynalazek" w postaci bielizny dla noworodków, każdy ciuszek sterylny, zapakowany indywidualnie w sterylne opakowanie. A gdzie takie cudo pani kupiła?- zainteresował się lekarz. Nie kupiłam. Dostałam w prezencie od koleżanki, której siostra mieszka od lat za granicą. Sterylne są cieniutkie koszulki, kaftaniki, czapeczki. Pampersy nie są sterylne, ale są podobno specjalnie dla noworodków zaprojektowane.
No proszę, gdzieś w świecie to nawet o noworodkach myślą- zaśmiał się lekarz. U nas raczej szybko nikt czegoś takiego nie wyprodukuje. Wzbudzi pani tymi ciuszkami sensację. A- i jeszcze jedno - to jak długo będzie pani w klinice po porodzie będzie zależało od stanu zdrowia dziecka-czy i jak długo będzie miało żółtaczkę noworodkową. Nie wszystkie dzieci na nią chorują, nie należy to do obowiązków noworodka. No i pani mąż zostanie tu przeszkolony w kwestii opieki nad noworodkiem, by przez te kilka pierwszych dni w jak największym stopniu zastąpił panią w opiece nad dzieckiem.
Kazik zaczął się śmiać- nawet pan sobie nie wyobraża w jak doborowym towarzystwie będzie nasze dziecko gdy wrócimy ze szpitala - na mur/beton będzie tata oraz mój brat z żoną. Niedawno się pobrali i obojgu już się przestawiło na "zapotrzebowanie na dziecko", chociaż na początku to mieli jeszcze trochę zaczekać. Podejrzewam, że maluszek będzie nie tylko "zaopiekowany" odpowiednio, będzie pępkiem świata. Wystarczy by się skrzywił a już wszyscy będą na wyścigi reagować. Z głodu to mi żona nie zemrze, bo i tata i ja potrafimy gotować. Zresztą brat i bratowa również. Jak się śmiejemy "obiady rodzinne" to nasza specjalność. Podejrzewam, że gdy ja wrócę do pracy to mój teść wprowadzi się na jakiś czas do nas, żeby pomóc swej ukochanej córce. To człowiek niesłychanej dobroci i łagodności.
No i dobrze, stwierdził lekarz. Dziecko powinno być oczekiwane nie tylko przez własnych rodziców ale również przez ich rodziny. Takie bardzo chciane dzieci znacznie lepiej się hodują od tych nie zawsze pożądanych "niespodzianek".
Trzy dni przed wyznaczonym terminem Teresę obudziły w nocy jakieś pobolewania brzucha. Spojrzała na zegarek - była czwarta nad ranem. Zmieniła pozycję, odwiedziła toaletę i obudziła Kazika, który niemal natychmiast zatelefonował do lekarza. W pół godziny później karetka należąca do kliniki wiozła ich do szpitala, w którym już był chirurg, który akurat tej nocy miał dyżur. Teresa wręczyła pielęgniarce opakowanie z rzeczami dla dziecka, mówiąc, że wszystko jest sterylne i popakowane. Chirurg się śmiał, że rośnie im ranny ptaszek. Teresa przepraszała, że wyciągnęła lekarza z łóżka, ale ten zapewnił ją, że jest przyzwyczajony do spania na raty i lata pracy w tym zawodzie nauczyły go zasypiania nawet w dzień, gdy nic się nie dzieje i pełnej przytomności gdy tylko się budził. Anestezjolog, na oko bardzo młody, bardzo sprawnie znieczulił Teresę, następnie podłączył ją do aparatury kontrolnej. Kazik zniknął jej tymczasem z pola widzenia i wcale go nie poznała w stroju ochronnym, w koszmarnie nietwarzowej czapeczce i w masce chirurgicznej na twarzy i dopiero gdy podszedł do niej blisko i szepnął "już jestem" zorientowała się, że ten trzeci zamaskowany facet to jej własny mąż. Zrobiono jej jeszcze jedno USG, pan doktor westchnął "ależ uparte to dziecko, nie chce stanąć na głowie" i zabrał się do pracy stojąc za "parawanem" w pewnym sensie dzielącym Teresę na pół. Kazik cały czas gładził Teresę po twarzy, okrywał pocałunkami jej ręce, szeptał do ucha czułe słowa.
W czterdzieści minut później pan chirurg uniósł ponad parawan świeżo wydobyte płaczące dziecko mówiąc - jest chłopaczysko, wytrze go pani Tosia i przystawimy go do piersi - może jednak będzie pokarm. Często takie przystawienie powoduje, że jednak zaczyna się pokarm wytwarzać. Albo ja mam taką szczęśliwą rękę do dzieci. W chwilę potem golusi maluszek ssał, owinięty pieluchą tetrową, swój pierwszy pokarm- wpierw z jednej piersi, potem z drugiej, a lekarz tymczasem zakładał niemal artystyczne szwy na macicy i potem na kolejnych pociętych warstwach ciała Teresy. Gdy skończył powiedział - całe szczęście, że się pani obudziła i przyjechaliście w samą porę. Smarkul miał na szyi jedną pętlę z pępowiny. Ale na szczęście nie wiercił się i nie zafundował sobie następnej ani nie zacisnął na sobie tej. Uff, odetchnąłem. A jak się pani czuje? Szybko to wszystko poszło i dzięki temu za trzy godziny wróci pani odczuwanie bólu. Ale wtedy możemy troszeczkę znieczulić takim nowym mazidłem lignokainowym.
No a fakt, że teraz dziecko było wydobyte drogą interwencji chirurgicznej, nie oznacza wcale, że następna ciąża też będzie musiała być w ten sposób zakończona. Każda ciąża przebiega inaczej. Mam podejrzenie, że tak mniej więcej około 9,00 rano człowieczek już będzie głodny. Proszę go przystawić do piersi po uprzednim przemyciu brodawek przegotowaną, zimną wodą. Wpierw do jednej piersi, potem do drugiej, każdą niech maluch ssie 10 minut. Nie da się ukryć, że taki ociupek to musi jeść co trzy godziny. A jaki ma zabójczy loczek ! Niestety jest zima i maluszek musi być w czapeczce, więc ta piękna fryzurka zniknie. A te jego piękne długie włoski za jakiś czas się wytrą i będzie śmiesznie wyglądał, jak łysiejący dorosły facet. Doktor rzucił okiem na głowy Kazika i Teresy mówiąc - oboje macie ciemne włosy, ale nie czarne. A imię już jakieś macie wybrane dla maluszka? W ciągu siedmiu dni trzeba go zgłosić w USC.
Teresa tylko machnęła ręką- kiepscy z nas rodzice, jacyś tacy "na opak" - na ogół wszyscy mają dla dziecka imię jeszcze nim się ciąża na dobre zagnieździ, a my już mamy dziecko a nie mamy imienia dla niego. No i pewnie dlatego wszystko dobrze się skończyło - podsumował lekarz. Podoba mi się wasze podejście do rzeczywistości. W pokoju macie wodę mineralną. Od pani lekarza wiem, że pani ma kwestię dbania o dziecko w małym paluszku, więc nie będę pani życia zatruwał poradami odnośnie diety, jeśli jednak pokarm będzie. Śniadanie będzie podane do pokoju, tak około 8,00 rano. Obiad pani dostanie do pokoju, mąż zje w kantynie. Dzwonek alarmowy przy łóżku pani. Ociupek ma swoje własne łóżeczko na kółkach. Spróbujcie jeszcze trochę pospać. Krótkie drzemki też regenerują. Po południu zajrzę do pani. Teresa roześmiała się -OK, zapraszam.
Gdy się znaleźli w swoim pokoju Teresa powiedziała- ja myślę, że nasz synek powinien mieć na imię Aleksander, tak jak twój tata. Dopóki nie dorośnie to będziemy na niego mówić "Alek". Ma włosy tak ciemne jak ty i twój tata. Ja bardzo lubiłam twojego tatę. A drugie imię to ty wymyśl. Utul mnie, jestem zmęczona- a niedługo trzeba będzie małego nakarmić, nastaw budzik na dziewiątą.
Obudziła się sama, przed dziewiątą. W łóżku była sama- Kazik siedział na krześle obok łóżeczka synka i z uśmiechem przypatrywał się dziecku. Teresa cichutko zawołała go - Zik, pomóż mi wstać, muszę iść siku a nie mam siły się podnieść, wszystko mnie boli. Kazik szybko się podniósł i wziął ją na ręce- zaniosę cię, jakaś lekka się zrobiłaś. Teresa zaciskając zęby usiadła na sedesie, a Kazik ją podtrzymywał, potem powiedział - powinnaś dziś cały dzień wypoczywać, leżeć. Z nadmiaru wrażeń zapomniałem ci podziękować, że wybrałaś imię mojego taty na imię naszego dziecka. Jesteś po prostu cudowną żoną. Siedź pomogę ci, podmyję cię na sedesie, to cię odświeży. Kocham cię, zrobię dla ciebie i Alka wszystko by było wam dobrze. Fajna ta łazienka, a ten sedes z funkcją bidetu - super. Jestem skłonny zainstalować u nas w domu. Dowiem się gdzie to kupione. Ostrożnie pomógł jej wstać, wytarł do sucha zaproponował by opierając się na nim pomaleńku przeszła do pokoju. W pokoju podniósł ją i położył do łóżka. Potem na waciki nalał przegotowanej zimnej wody i przemył jej brodawki. Chwilę później zmienił synkowi pampersa zapaskudzonego smółką, przemył go, osuszył i założył nowego pampersa. Potem pomógł wygodnie usadowić się Teresie, przykrył ją szlafrokiem i przyniósł do jej łóżka synka.
Popatrz jaki on już mądrutki - zachwycił się Kazik. Od razu trafił na brodawkę i ssie! No i chyba ma nawet co ssać, pomacaj, w tej drugiej też jest pokarm - powiedziała Teresa. Dobrze, że sobie nakupowałam książek i nieco poczytałam mądrości. Potem te książki odziedziczy Alina. A napisałeś do taty i Krystiana, że mamy synka? Przecież oni nawet nie wiedzą, że pojechaliśmy do szpitala! No nie, kompletnie ogłupiałem ze szczęścia i nadmiaru wrażeń! Do taty to później zatelefonuję, teraz tylko do Krystiana poślę sms. W chwilę później Krystian przysłał zwrotny sms- cieszymy się ogromnie, daj znać kiedy mam was odebrać i skąd. I w co wam zaopatrzyć lodówkę? W tym układzie święta będą u was.Tata już wie?
Kazik zadzwonił w tym układzie do brata. Skoro już nie spał, to mógł z nim porozmawiać. W tym czasie Teresa zatelefonowała do ojca, mówiąc mu, że już jest dziadkiem, że była "cesarka", że dziecko śliczne, dostanie na imię Aleksander, ona tak wymyśliła, a na drugie chyba dadzą Tadeusz, po żyjącym dziadku. Tata prosił, żeby koniecznie dali znać gdy już będą w domu.
Potem Kazik wysłał wiadomość do Franka, no a Franek "biegusiem" zawiadomił dział Teresy i kadrową. Potem via Franek przesłano Teresie i Kazikowi gratulacje i wszystkiego co najlepsze dla Maluszka. Na porannym obchodzie obejrzano dokładnie Teresę z każdej strony, pani pediatra obejrzała dziecko i nie miała najmniejszych zastrzeżeń do jego stanu zdrowia. Malec został zaszczepiony, zważony, zmierzony i pochwalony, że taki ładny i proporcjonalny. Gdy pani pediatra wyszła Teresa powiedziała - miałam na końcu języka, że mały to taki proporcjonalny po tatusiu, ale pomyślałam, że może babie przyjść do głowy by to samej sprawdzić. I wtedy musiałabym ją zabić. Kochanie, powiedziałam tacie, że małemu to drugie imię zapewne damy po drugim, jeszcze na szczęście żyjącym dziadku, więc będzie Tadek. Zgadzasz się? No to chyba jasne, skarbie. A o której pani doktor mówisz? Ja myślałem, że to któraś z pielęgniarek.
Nie sądzisz chyba, że przyglądam się tutejszemu personelowi płci żeńskiej. Nie wiem czemu, ale ja z jakiegoś bliżej mi nieznanego powodu unikam kontaktu z lekarzami obu płci, w ogóle z personelem medycznym. Zaglądałem Alkowi w oczęta- białka ma nadal bielutkie, chyba nie ma tej noworodkowej żółtaczki i jeśli jutro też nie będzie to koło południa wrócimy do domu. Nie będziemy prosić Krystiana, prościej będzie wziąć taksówkę. Albo ja pojadę do domu autobusem z naszymi rzeczami, wrzucę je do domu, wezmę samochód i przyjadę po ciebie i dziecko. Ty już dziś całkiem sprawnie się poruszasz, masz wszędzie wewnątrz odpowiednie nici, skórę na wierzchu masz na plastry i masz ten pas podtrzymujący-jest już nasz własny, kupiłem go. Ani tu, ani w naszym bloku nie masz do pokonania schodów. Dziś gdy będę w kantynie to wdepnę do apteki po jakieś "kosmetyki" dziecięce - mydełko, zasypkę, te płatki kosmetyczne z waty, kwas borny do przemywania oczek no i kupię te plasterki zastępujące szwy. To świetny wynalazek nawet na zwykłe skaleczenia -ściągasz razem skórę, sklejasz i szybciej się goi.
c.d.n.
