poniedziałek, 15 września 2014

Z życia, niestety, wzięte

Miałam szczęście, lub nie, że dośc często zmieniałam pracę - nie zawsze mój
wybór był właściwy - czasem wpadałam z deszczu pod rynnę.
I w ten sposób utknęłam w pewnym niedużym  biurze - pracowników umysłowych
było około 175 osób i ze 30 osób pracowników "fizycznych".
Moim przybyciem wywołałam niezłą sensację - obsada była raczej stała, rzadko
trafiał się nowy pracownik, a jeśli już, to raczej absolwent Politechniki, bo firma
miała patronat nad jednym z wydziałów.
Poza tym firma była zlokalizowana poza miastem - a dojazd , w postaci starego,
wysłużonego zakładowego  autokaru nie zawsze się sprawdzał.
W niedługi czas po mnie trafili tu również dwaj młodzi absolwenci  Politechniki.
Z jednym z nich przypadliśmy sobie do gustu - chłopak w niczym nie przypominał
typowego absolwenta Politechniki - był bardzo oczytany, można było  z nim
porozmawiac na każdy temat, miał wspaniałe poczucie  humoru, a na dodatek
wspaniale opowiadał dowcipy i miał ich niesamowity repertuar.
Nie da się ukryc, że uroda nie była jego mocną stroną, przynajmniej w moim
odczuciu. Po prostu nie przepadałam za brodaczami, których barwa włosów
brody i głowy była tabaczkowego koloru. No ale intelektualnie chłopak  był
w porządku.
Oboje nie byliśmy zbytnio obłożeni pracą, bo było to miejsce w którym się raczej
było tylko zatrudnionym , a nie za bardzo się pracowało.
Był czas na zjedzenie pierwszego i drugiego śniadania, wypicia razem kawy no
i czas na pogaduchy. Bardzo dziwił go fakt, że jestem od niego młodsza a już
jestem mężatką. Druga sprawa, która go wiecznie dziwiła, to fakt, że właściwie
możemy rozmawiac na każdy temat, że nie ma dla mnie tematu tabu, że chociaż
jestem mężatką to nie ma problemu z pójściem razem do kina lub na kawę.
Po jakimś czasie  zaprosiłam go nawet do nas do domu,  a on był zachwycony
moim mężem.
Irek , ilekroc spodobała mu się jakaś panienka z naszego biura, zaraz mi o tym
donosił. To wtedy dowiedziałam się od niego, że każdy młody facet średnio-
przeciętnie co 15 minut myśli o seksie. A u niego na myśleniu się kończyło, bo
nie miał własnego mieszkania , a wynajęty pokój dzielił z kolegą. Do tego nie
był to samodzielny pokój, a tzw. "pokój przy rodzinie"- a konkretnie pokój
wynajmowała pewna nobliwa starsza pani, która na wstępie zapowiedziała
chłopakom, że:  "żadnych dziewczyn i picia nie może tu byc". No i nie było.
Irek, podobnie jak my, oczekiwał na  mieszkanie spółdzielcze a jego spółdzielnia,
podobnie jak nasza, miała poślizg w oddawaniu mieszkań.
Co do dziewczyn - zauważyłam, że lubi ładne dziewczyny, jednak niekoniecznie
tryskające intelektem. Irek mi tłumaczył, że lepiej gdy dziewczyna jest tylko
ładna. Wg niego mężczyzna, by utrzymac przy sobie kobietę, powinien jej wciaż
 imponowac swą wiedzą, a to jest niestety bardzo męczące.
Przy okazji się dowiedziałam, że on właściwie współczuje mojemu mężowi, bo
należę do trudnych partnerek i przy mnie nie za bardzo można sobie  wiedzę
odpuścic. I dlatego on szuka mniej wymagającej dziewczyny.
Po pewnym czasie odeszłam stamtąd, ale czasami spotykaliśmy się na mieście.
Na jednym ze spotkań powiedział mi, że właśnie spotkał odpowiednią pannę-
panienka po maturze, ładna, zgrabna, zadbana, rodem  z Poznania.
Okna mogą byc przy niej szeroko otwarte, nie ma strachu, nie odleci. Poza tym
mamusia panienki jest Irkiem zachwycona. Na koniec przyznał się, że owa
panienka najpozniej za klika miesięcy dostanie mieszkanie.
Pod koniec listopada dostaliśmy zaproszenie na ślub i wesele. Odmówiłam
udziału w weselu, ale obiecałam , że na ślubie będę, chociaż nie przepadam
za takimi  uroczystościami. Ale Irek uparł się, by mi przedstawic  swą przyszłą
żonę, więc jeszcze przed ślubem spotkaliśmy się z nimi na kawie w...Bazyliszku.
Marywka była rzeczywiście ładną dziewczyną - wszystko co na sobie miała było
super modne , a w mini wyglądała świetnie. Makijaż , manicure , uczesanie-
wszystko wprost z  żurnala. "Zjadły" mnie jej upierścienione palce- dobrze, że
na kciukach nie miała  pierścionków. Poinformowała mnie, że trzy pierścionki
ma takie jak Barbara Streisand. Akurat przełykałam kawałek ciastka i mało
się nie zadławiłam - ale nie z zazdrości. Przez dwie godziny wysłuchiwałam
relacji o tym, jaką będzie miała sukienkę  na cywilnym - z tego co pokazywała
wywnioskowałam , że ja to noszę zimą tej długości swetry. Gdy wymieniła
 ilośc materiału, z którego szyto jej suknię do kościelnego, byłam bliska ataku
śmiechu. Powiedziałam tylko, że ja to miałam do ślubu  biały kostium, bo jako
osoba niewielkiego wzrostu nie widziałam siebie w  sukni.
No cóż - widziałam oba śluby . Sukienka Marywki na cywilnym była w kolorze
morskim i była długości dzisiejszych tuniczek, noszonych do legginsów.
Suknia na kościelnym była typu "biała beza", połączenie białego atłasu z szyfonem,
gipiurą i srebrnym haftem, kompletu dopełniał tren niesiony przez jakieś małolaty,
oraz wielce romantycznie upięty długi welon.
Na jakiś czas straciłam z oczu Irka - zresztą  wreszcie  otrzymaliśmy mieszkanie,
więc siłą rzeczy zmienił mi się nr telefonu.
Po kilku latach, gdy szłam ulicą, nagle ktoś chwycił mnie z tyłu za ramię - to był Irek.
Wyglądał bardzo kiepsko. Pomyślałam, że pewnie niedawno poważnie chorował - był
bardzo chudy, blady i jakiś taki mocno zgarbiony.
Buzka, niedzwiedz  i weszliśmy do pierwszej napotkanej kawiarni.
No to opowiadaj, co u  ciebie - zagaiłam zachęcająco.
Irek zaciągnął się papierochem i chwilę palił w milczeniu. Potem wyciągnął z portfela
zdjęcie  ładnego bobasa - to moja córeńka. Jedyny jasny punkt mojego życia.
Bo reszta to sama ciemnośc. Ciemnośc??? zapytałam zdziwiona.
Irek popatrzył na mnie i powiedział - jestem udupiony - mam żonę idiotkę , do tego
wprowadziła się do nas teściowa, bo Marywka poszła do pracy.A na domiar złego,
to ja, chyba w pijanym widzie, gdy dostałem mieszkanie, to nasze dwie M3
zamieniłem na M5. Powiedz mi, dlaczego ja nie wierzyłem ci, gdy mi tłumaczyłaś,
że małżeństwo musi byc na tym samym poziomie intelektualnym???
Dlaczego cię nie posłuchałem??? A w ogóle, skąd wiedziałaś, że musi by taki sam
poziom intelektualny??? Kocham swoją córeczkę, ma dwa lata, jest cudowna, ale
dostaję skrętu kiszek gdy słyszę co mówi Marywka,  czym się interesuje, o czym
paple z przyjaciółkami. To jest koszmar, wierz mi.
Wiesz, o tym  równym poziomie  to mi powiedziała moja babcia, bardzo mądra
kobieta - powiedziałam cichutko.
A ja ci tylko raz powiedziałam, że uroda szybko mija a głupota pozostaje na zawsze.
A zresztą- czy wtedy  byś mnie posłuchał?
Gdy następnym razem spotkałam się z Irkiem był po rozwodzie - córeczka była
już w ostatniej klasie licealnej.
A potem Irek wyemigrował. Teraz mieszka w Kanadzie.



7 komentarzy:

  1. Biedak, los go pokarał.
    Ciekawe co znalazł w Kanadzie ??

    OdpowiedzUsuń
  2. Twierdzą , że przeciwstawne bieguny wzajemnie się uzupełniają. Zycie jednak weryfikuje inaczej. Intelekt to jednak jedno z poważniejszych rzeczy w kontaktach międzyludzkich.Ten człowiek musiał być już bardzo zmęczony skoro dokonał takiego wyboru.

    OdpowiedzUsuń
  3. hyhyhy.... niestety faceci czesto pozno, za pozno dochodza do wniosku ze w pewnym wieku, uwaga cytuje kolege " przerwy w mizianiu sa corac dluzsze i trzeba w miedzy czasie o czyms pogadac"..:)))

    OdpowiedzUsuń
  4. typowy absolwent politechniki zawsze jest inteligentny bo takie są wymogi na wejściu, tylko kierunki humanistyczne da się studiować mając problemy ze zdaniem prościutkiej matury a facet o którym piszesz był mocno zakompleksiony więc jakoś mi go nie żal

    OdpowiedzUsuń
  5. Zdecydowanie również preferuję równe poziomy intelektualne.
    Jakoś mu nie współczuję, dostał to, na co zasługiwał. :)

    OdpowiedzUsuń
  6. Samo życie ,mogłabym identyczny przypadek mojego znajomego opisać ,gdy żonę wybierało się"żeby była ładna i nie ruszana" i już kilka dni po ślubie okazało się ,że to trochę za mało.Cóż,za głupotę trzeba płacić,wiem coś o tym bo też przyjęłam niewłaściwe, choć inne , kryteria wyboru:))

    OdpowiedzUsuń
  7. Nie umiem wybierać, męża, partnera, kolejnego partnera, więc nie będę się wymądrzać. Niektórzy po prostu nie chcą widzieć złych stron (to ja). Ja się od razu zakochuję.

    OdpowiedzUsuń