poniedziałek, 13 kwietnia 2015

Między nami, duszyczkami- II

Czekając na rozwój wypadków Lola i Zuza spokojnie siedziały na parapecie jedynego,
wąskiego  okna  w sali prosektorium.
Zdążyły już opowiedzieć sobie wzajemnie wiele fragmentów swego życia i nadal
zastanawiały się dokąd teraz ich ktoś poprowadzi.
Na korytarzu rozległ się stukot metalowych kółek wózka i po chwili do sali wtoczył
się wózek, prowadzony przez tych samych, co poprzednio, sanitariuszy.
Tym razem owinięte prześcieradłami ciało zawiezli do  sąsiedniej małej salki, przełożyli
je na stół, kartkę z danymi dopięli klipsem do prześcieradła, drugą z tymi samymi danymi
zawiesili na dużym palcu u nogi i zostawili. Nie była to dekoracyjna zawieszka.
Zuza i Lola oczekiwały, że zaraz dołączy do nich kolejna duszyczka, ale nikt się nie odezwał
gdy Zuza zawołała -  hej, jest tam kto?
Dziwne - zawyrokowała Zuza. Okazuje się, że tylko my byłyśmy takie ciekawe i poszłyśmy
za naszymi powłokami. Zapewne większość zostaje tam, gdzie człowiek wydał ostatnie
tchnienie. Ciekawa jestem kiedy po nas przyjdą - w każdym razie wiedzą, że tu jesteśmy.
Lola wpatrywała się w obraz za oknem - nadal świeciło słońce.
Właściwie to miłe, gdy świeci słońce w takiej chwili- pomyślała. Chociaż ... ten kto zostaje
na  Ziemi zupełnie tego nie  docenia. J. umarł pewnego marcowego dnia, gdy padał śnieg
z deszczem a ona, wracając wtedy od niego ze szpitala potwornie zmarzła. Szła kawał drogi
piechotą, a deszcz i śnieg mieszały się z jej łzami.
Poza tym wszystko było jak każdego innego dnia- ludzie mijali ją w pośpiechu, samochody
wolno posuwały się  w ulicznym korku. Wszystko było  jak zawsze, a dla niej świat nagle
stanął w miejscu, albo nawet zaczął obracać się w przeciwnym jak dotąd kierunku, czego
oczywiście nikt nie zauważył. Uważała ten fakt za wielką niesprawiedliwość.
Zaczęła się zastanawiać, czy jej córka już wie, że ona przeszła w inny wymiar.
Miała w kieszeni palta, jak zawsze gdy wychodziła z domu, kartkę z "numerem alarmowym",
oraz legitymację emerycką-obydwie zabrał ratownik medyczny.
Ale nie da się ukryć, że bardziej była  zainteresowana tym, czy spotka się "gdzieś tam" ze
swoim mężem, niż tym czy ktoś zawiadomił jej córkę.
No, kochane- usłyszały- dosyć tej kontemplacji szpitalnego ogrodu, zaraz ruszamy w drogę.
Musicie się mnie słuchać i dokładnie wykonywać moje polecenia. Od wczoraj uzbierało
się całkiem sporo nowych.
Ja to mam zawsze jakieś pechowe dyżury- narzekała ich niewidoczna opiekunka, a może
opiekun. No, idziemy, szybko przebierajcie nogami.
Mam was wszystkich na jednej lince, żebyście się nie pogubili. I niczego się nie bójcie, a
zwłaszcza lotu.Wszystko jest pod kontrolą, na orbicie wejdziemy w strefę chronioną.
Lula zdążyła jeszcze  zobaczyć, że są w ogrodzie, potem już nad nim, a potem już była -
no właśnie, wcale nie wiedziała gdzie jest. Czuła tylko pęd powietrza i zimno.
Nie  sądziła, że bezcielesny twór, którym teraz była, może odczuwać zimno.
Uwaga, przed nami strefa chroniona-usłyszały. Chwilę postoimy, a potem ruszamy dalej.
Zarówno Lola  jak i Zuza usiłowały cokolwiek dostrzec, ale otaczała je  nadal mleczna
biel, za to nie było już tak zimno.
Po chwili zorientowały się , że stoją wśród wielu innych istot? dusz? Nie bardzo wiedziały
jakiej nazwy powinny używać. Zuza ścisnęła rękę Loli -słyszałaś? Ktoś płacze. To bardzo
dziwne - rozstaliśmy  się z życiem a nadal wiele rzeczy jest podobnych jak tam, gdy
jeszcze byłyśmy ludzmi.
Widocznie  dusza to też człowiek - odpowiedziała Lola.
Uwaga - ruszamy dalej. Trochę pójdziemy, trochę polecimy, zależnie od płynności ruchu.
Lola, podobnie jak Zuza usiłowała cokolwiek zobaczyć. Przesuwały się jakimś dość
ciasnym korytarzem, co chwilę obijając się o siebie lub o innych wędrowców, a czasem
wpadały na ścianę, Była bardzo gładka i dość elastyczna. Loli skojarzyła się w dotyku ze
śliską gąbką.
W korytarzu panowała szarość- z jakiegoś powodu nierównomierna,od jasnej do bardzo
ciemnej.
Obydwie miały wrażenie, że za jasnymi fragmentami korytarza znajdują się jakieś
pomieszczenia, które są jasno oświetlone.
A może na tych jaśniejszych odcinkach są po prostu cieńsze ściany  i ta jasność pochodzi
z tego, co nas otacza? - snuła domysły Zuza.
Eee, mnie już jest wszystko jedno - jestem okropnie zmęczona, powiedziała Lola. Jak na
jedną dobę miała naprawdę sporo przeżyć.
Jakby na to nie spojrzeć, to nie codziennie nasze ciało umiera- pomyślała.
Zajęła się dociekaniem jak to jest być duszą bez ciała.
Skoro odczuwa senność i zmęczenie, to może będzie odczuwała też różne inne potrzeby
fizjologiczne, takie  jak głód i pragnienie.
To głupie - całe życie się czegoś uczymy, a nikt nas nie uczył co się dzieje gdy się
skończy  życie człowieka. A ci, co lansują teorię, że każdy ma duszę, która żyje wiecznie,
uważani są za głupich dziwaków. A ja, i ci wszyscy dookoła żyjemy - tylko nieco inaczej.
Prowadziła nadal swe rozmyślania, mechanicznie przebierając nogami, które czuła, ale
nie mogła ich dostrzec.
Lola szturchnęła Zuzę łokciem i zapytała : zauważyłaś, w niektórych miejscach są jakieś
odgałęzienia i wydaje mi się, że niektórzy z nas już gdzieś poznikali. Zrobiło się znacznie
luzniej.
O, tak, jest  zdecydowanie luzniej- też tak to odczuwam. Czy nie sądzisz, że tu zupełnie
jak w naszym dotychczasowym  życiu - wieczny brak potrzebnych informacji. Przecież
na "dzień dobry" powinien ktoś nas poinformować co będzie dalej - narzekała Zuza.
Jesteście okropne , ciągle coś się wam nie podoba - zwrócił im uwagę czyjś głos.
No pewnie, że się nam wiele rzeczy nie podoba, a najbardziej fakt, że ktoś, nie wiadomo
kto, podsłuchuje nasze  rozmowy - powiedziała ze złością Zuza.
Uwaga! Skręcamy ostro w prawo, odliczamy trzydzieści kroków i skręcamy  w lewo-
powiedziała ich opiekunka.
Po chwili znalazły się w jasno oświetlonej sali, w której stały rzędy krzeseł.
Proszę zajmować miejsca- zielone krzesła są wolne, zajęte są pomarańczowe.
Zuza i Lola, nadal złączone opaską zajęły sąsiednie  krzesła. Zafascynowane spoglądały
na krzesła zmieniające swój kolor -puste zielone krzesło zmieniało się nagle w puste
krzesło pomarańczowe.
Niesamowite- powiedziała Lola i zaczęła się śmiać.
c.d.n.