środa, 27 kwietnia 2016

Nie ma dymu bez ognia- 2

Lenka przyjechała do Julii w towarzystwie butelki lekkiego, białego wina oraz
całkiem przystojnego, nieznanego Julii szatyna o niebieskich oczach.
Wytłumaczyła Julii, że pozwoliła sobie na przywiezienie wina i speca od
otwierania wina, bo ona wciąż pamięta jak przed laty obie miały potężny
kłopot by otworzyć kiepskim korkociągiem butelkę wina. 
Po tych słowach obie zaczęły się natychmiast dusić ze śmiechu i w końcu
opowiedziały jak to jedna z nich klęczała na podłodze ściskając z całych sił butelkę, a druga stojąc nad nią usiłowała wyrwać korek, w którym tkwił
korkociąg. 
W efekcie ciągle podrywała w górę całą butelkę z uwieszoną na niej koleżanką.
Blacha pełna upieczonych, nadziewanych pieczarek szybko zniknęła ze stołu
dzięki wybitnej pomocy Romka ( bo tak właśnie ów szatyn miał na imię),przy
okazji zniknęły również jakieś dyżurne herbatniki.
Około godz. 23,00 Romek oświadczył, że musi wracać do swej ukochanej i
wyprowadzić ją na spacer. 
A Lenka stwierdziła, że jej się do domu nie spieszy i może jeszcze  posiedzieć,
bo przecież już dawno nie miały takiego babskiego wieczoru.
Babski wieczór spokojnie przeistoczył się w  babską nockę -tematów do
omówienia było naprawdę sporo.  
A jak ci się podoba Romek? - zapytała Lenka.
No, może być, jeśli idzie o urodę. A ile on ma lat- zainteresowała się Julia.
Dobiega pięćdziesiątki i...Lenka zawiesiła głos- jest wolny. To znaczy jest
dwukrotnie rozwiedziony.
A ty jesteś teraz z nim? - Lenka drążyła temat.
Jestem i nie jestem. Wiesz, mogę się nim z  tobą podzielić .
Mnie służy głównie pod względem towarzyskim, wiesz, że nie lubię chodzić 
sama do kina czy teatru, więc dzwonię wtedy do niego i proponuję wspólne
wyjście. Jeśli idzie o inne sprawy, to on  mnie nie interesuje, wiesz, że ja mam
słabość do blondynów.
Wiem, wiem, do blondynów z piwnymi oczami- roześmiała się Julia.
A co to za ukochana, którą musi wyprowadzać?- zainteresowała się Julia.
Suka, dożyca, wielkości sporego cielaka. Spadek po ostatniej żonie, która
wyjechała w siną dal z jakimś Włochem. Zostawiła mu mieszkanie i tę sukę.
On ciągle musi przez tę sukę sprzątać, bo ona strasznie się ślini. A jak się
otrzepie, to pół pokoju uświni. Okropny pies. 
Około drugiej w nocy Julia stwierdziła, że Lenka może przecież u niej przenocować i że rano mogą spać "do oporu".
Świtkiem, koło południa, obie wyspane i odświeżone wyszły na  spacer.
Julia odprowadziła Lenkę a potem wybrała się do fryzjera, by wreszcie
zlikwidować nieśmiertelny koczek. Tym razem wybrała się do zupełnie
innego niż zawsze salonu,  o którym krążyły opowieści, że "pan Paweł
cudownie strzyże". Gdy recepcjonistka skierowała ją w ręce owego
"pana Pawła", Julia omal nie zrejterowała. Fryzjer był zapewne w wieku
jej syna, więc poczuła się nieco niepewnie.
Ale dzielnie oddała się  wpierw w ręce dziewczęcia, które umyło jej głowę, a potem oświadczyła, że nie ma pojęcia jak ma wyglądać jej przyszła
fryzura- jedyne czego jest pewna, to tego, że chce mieć wreszcie krótkie
włosy.
Siedziała przed lustrem z zaciśniętymi mocno  powiekami i nawet dość
dzielnie zniosła cały proces robienia "lekkiej  trwałej".
Otworzyła oczy dopiero wtedy, gdy fryzjer ją  poprosił by oceniła jego
dzieło.
Z lustra spoglądała na nią zupełnie nieznana twarz- no może nie tyle
nieznana, co zupełnie odmieniona, znacznie młodsza twarz.
Wyraziła pełne uznanie dla talentu pana Pawła i umówiła się, że za miesiąc
przyjdzie na następne strzyżenie i być może podkolorowanie włosów,
"bo szkoda, by tak młoda kobieta  błyskała tu i ówdzie siwizną".
Idąc za ciosem, Julia tego dnia odwiedziła jeszcze manikiurzystkę i umówiła
się do kosmetyczki.
Pochodziła jeszcze trochą po prywatnych sklepach na Chmielnej, wstąpiła
na kawę do kafejki "Pod kaktusami" i wreszcie wyruszyła na "swoje
przedmieście", jak nazywała osiedle, na którym mieszkali.
Po przyjezdzie do domu zatelefonowała do Lenki i opowiedziała jej o swym
nowym wyglądzie. 
Postanowiła pozbyć się swych nieśmiertelnych garsonek i  koszulowych
bluzek. Spakowała wszystko w całkiem zgrabną paczkę, którą postanowiła
zawieść do PCK następnego dnia, w drodze do kosmetyczki.
Lenka, która akurat tego dnia miała popołudniowy dyżur w przychodni, zapowiedziała, że przyjedzie po 20,00 by zobaczyć jak Julia wygląda w nowej fryzurce.
Wyskoczyła jeszcze do pobliskiego sklepu po "coś" na kolację i na śniadanie.
Przed przyjściem Lenki zdążyła jeszcze przeczytać ofertę osiedlowego Domu
Kultury. Większość proponowanych zajęć jej nie interesowała- nie miała
wcale ochoty uczyć się rysunku lub malowania, fotografowanie też jej nie interesowało, podobnie jak kursy "zdrowego żywienia".
Zastanowiła się nad  sekcją pieszej turystyki  i "grupą taneczną".
Lenka obejrzała dokładnie "nową Julię" i orzekła, że nowa fryzura jest super.
Przez moment zastanawiały się nawet, jak Marek przyjmie nowy wygląd
swej żony.
Julia była pewna, że będzie niezadowolony, bo on bardzo lubił u kobiet
długie włosy, bo to takie kobiece, jak mawiał. I absolutnie nie farbowane.
Marek należał do grupy mężczyzn dość konserwatywnych jeśli idzie o modę.
Do pracy codziennie chodził w garniturze i pod krawatem, miał ulubiony
zestaw kolorów, wśród których dominował popielaty jasny i ciemny, granat
i czerń i w tych kolorach nosił garnitury, pulowery , swetry, kurtki, płaszcze.
Koszule uznawał jedynie białe lub niebieskie, krawaty ciemno bordowe, granatowe, popielate, jeśli wzór to bardzo nikły.
Julia początkowo usiłowała przekonać go, że istnieją i inne kolory koszul i
swetrów, ale po roku przestała. Skoro był tak bardzo "nieprzemakalny" to
trudno.
Dobrze, że chociaż na wakacjach nosił bardziej kolorowe koszule i dżinsy.
Ale to zawsze były koszule, a nie bawełniane, kolorowe podkoszulki.
c.d.n.