Nad strumykiem Teresa dość intensywnie obserwowała swoją przyjaciółkę i w końcu powiedziała do niej - patrzę na ciebie i cieszę się, bo widzę, że wreszcie zaczynasz wracać do formy. I popatrz- jak fajnie się tu czują nasze dzieciaki. Nie podejrzewałam, że takie nic, nitka wody może dać dziecku tyle radości. Twój spaceruje od jednego dziadka do drugiego, mój wpatrzony w wielkiego tatę, który sprawił, że strumyk zmienił się w mini zalew, a do tego na tej łące obok rosną zimowity. Kiedyś myślałam, że to są nieco przerośnięte krokusy.
Wiesz - powiedziała Alina- miałam indywidualną sesję terapii. I to chyba mi bardzo pomogło. Zryczałam się przy okazji, ale wreszcie wiele rzeczy zrozumiałam. Bo gdy po raz pierwszy usłyszałam diagnozę to się chyba jednak załamałam i starałam przekonać sama siebie, że to nie jest prawda. Te grupowe terapie to jakoś wcale mi nie pomogły. Bo w moim odczuciu fakt, że nie ja jedna mam dwubiegunówkę wcale nie był dla mnie pocieszeniem, to raczej mnie dołowało, bo skoro tyle osób choruje, to chyba nic pocieszającego w tym nie ma. Pan Wojtek, to nowy terapeuta, na pierwszej sesji powiedział mi, że on nic mi nie powie o mnie, o mojej chorobie - on będzie tylko słuchał tego co ja mu zechcę powiedzieć o swoim życiu i o tym co mnie zawsze dołuje, co sprawia radość, co bym chciała w życiu zmienić i dlaczego. I to wszystko jest nagrane, bo będziemy do tego jeszcze wracać. W każdym razie facet sprawił, że stałe branie leku już nie jest dla mnie stygmatyzujące. Cukrzycy, którzy biorą insulinę mają zdecydowanie gorzej niż ja. Tak przy okazji dowiedziałam się, że jest wiele osób, które muszą całe życie brać "na dzień dobry" jakiś lek, żeby prawidłowo funkcjonować. I żyją. I powiedział, bym nieco ograniczyła obecność pani Marii w domu i więcej mam się sama zajmować domem, bo to mi pozwoli wrócić na właściwe tory i podniesie mi samoocenę. I żebym nie była nadopiekuńcza dla Tadzia. I mogę za którymś razem przyjść razem z małym. I żebym przestała się trząść nad nim. Nie mówię do małego, bo Kris się ze mnie wtedy śmieje, że gadam jak dziad do obrazu.
Muszę sobie wiele spraw w domu ustawić, więc pewnie nie jeden raz zdziwią cię moje pytania. Jeśli tylko pozwolisz, to będę często wychodzić razem z tobą i Alkiem na spacer. Nie ma problemu - tyle tylko, że ostatnio bardzo często Alek idzie na spacer z dwoma dziadkami a ja siedzę w domu z Zikiem. Ale nie ma problemu byś szła razem z nimi na spacer. Jacek jest już całkowicie wkomponowany w naszą rodzinę, ja to go traktuję jakby był moim teściem - stwierdziła Teresa. Z kolei, żeby było dziwniej ale i śmieszniej, syn Jacka, Paweł, traktuje mnie jakbym była jego matką, no a on przecież jest niewiele ode mnie i od ciebie młodszy, dopiero dobiega trzydziestki. Kazik jest bardzo przywiązany do Jacka, a tata i Jacek są niczym papużki nierozłączki.
Zobacz!- Alek po raz pierwszy pozwolił Tadziowi "uczepić" się siebie by dziecko mogło wstać. Dotąd zawsze odsuwał się od Tadzia. Idą do nas - patrz, Alek aż zesztywniał z wrażenia, bo Tadzio się go trzyma kurczowo. Alina chciała wstać i podejść do dzieci, lecz Teresa ją powstrzymała - zostaw- wszyscy trzej faceci są gotowi w każdej chwili ruszyć dzieciom z pomocą. Oni zaledwie z piętnaście dorosłych kroków mają do nas. Pochwal małego gdy tu dotrze, ja swojego pochwalę za pomoc. Dotarło do niego, że jest większy od Tadzia i na pewno jest dumny z siebie. Pójdziemy razem z nimi obejrzeć z bliska te zimowity. Ciekawa jestem czy mogłyby rosnąć w skrzynce na balkonie. Ostatni metr dzielący dzieci od mam Tadzio pokonał "rzutem na taśmę", bo przestał się trzymać Alka. Teresa pochwaliła wpierw obu, potem Alka, że tak pięknie prowadził swego młodszego braciszka.
Wyprawa na łąkę była pełna wrażeń, bo w pewnej chwili spod nóg Aliny wyskoczyła ropucha i zaraz zamarła w bezruchu. Co to? - zapytał nieco wystraszony Alek. To jest ropucha - pewnie mieszka nad strumykiem. Mały rozejrzał się i zaraz stwierdził głośno, że tu nie ma żadnego domu. Więc teraz Teresa musiała wysilić swą pamięć i dziecku opowiedzieć o ropuchach, o tym, że są pożyteczne i że nie wolno ich łapać i dotykać. Na szczęście uroda ropuchy nie wywarła na Alku wrażenia i powiedział - ona jest bzydka i nie zapragnął jej pogłaskać. A pożyteczność ropuchy nie zrobiła na dziecku żadnego wrażenia i nadal mówił, że jest "bzydka". Bardzo się zimowity podobały Alkowi i Teresa obiecała dziecku, że przed wyjazdem do Warszawy wykopią razem z ziemią jedną kępę zimowitów i zabiorą do Warszawy. Łąka nie była terenem chronionym, więc można było to zrobić. Teresa dość szybko pożałowała decyzji o wyprawie na łąkę, bo mały bez przerwy wypytywał ją o nazwy wielu roślin i wyraźnie był rozczarowany, że Teresa nie zna nazw wszystkich roślin. W międzyczasie dotarł do nich tata Teresy, ale i on nie zaspokoił ciekawości Alka odnośnie nazw różnych roślin. A tata przyszedł do nich, by powiedzieć, że chyba Kris ich szuka, bo przed chwilą przejechała szosą czarna toyota, więc to pewnie był Kris. Teresa zaśmiała się - tak to jest gdy się ma fumy w nosie. Ciekawe dokąd pojedzie, bo ten strumyk to długi chyba jest, tyle tylko że niedaleko stąd to już go nie widać, leci skrajem lasu. No przecież mógł zatelefonować - stwierdziła Alina. Ja co prawda nie wzięłam swej komórki, no ale on ma telefony do wszystkich. A może to nie był on? E, chyba on, bo wolniutko jechał, ale chyba nas z szosy nie było widać. Alina wzruszyła ramionami- no to przynajmniej rozprostował kości dochodząc do parkingu i obie z Teresą wybuchnęły śmiechem.
Ruszyli razem z powrotem nad strumyk, Alek szedł za rękę z dziadkiem a Tadzia trzymały za rączki Alina i Teresa. Zobacz Alinko, jak dzielnie tupta twój syn - według mnie to każdy wyjazd działa na takie małe dziecko pozytywnie, poszerza mu horyzont. Widziałam to zwłaszcza gdy wróciliśmy z Niemiec. A najmłodszy z trójki chłopców był dla Alka istnym guru.
Przejrzę w domu książeczki dla dzieci- bo teraz to już nie wystarczają Alkowi same obrazki, musi być jeszcze tekst do odczytania, więc te z samymi obrazkami powędrują do Tadzia. Ale musisz mu wszystko opowiadać, pokazywać i nazywać. I nie słuchaj tego co pieprzy twój mąż- nawet do najmniejszego dzieciaczka trzeba wciąż mówić i objaśniać mu świat. Ja mówiłam do Alka już następnego dnia po porodzie, Kazik też. On to już pierwszego wieczoru do niego mówił. Ja to tylko uważałam żeby za głęboko nie odetchnąć, za energicznie się nie poruszyć, tak mnie wszystko bolało. I to pewnie z histerii, bo przecież to było dość małe cięcie. A Kazik to wszystko bohatersko znosił. Ja to podziwiam Kazika - pisze ten doktorat, ale zawsze znajdzie czas dla Alka, często Alek układa swoje klocki w jego gabinecie gdy on pracuje. Alek wie, że musi być cicho, bo tata pracuje, a mimo tego chętnie tam siedzi. Kazik twierdzi, że mu się lepiej pracuje gdy oboje z Alkiem jesteśmy na wyciągnięcie ręki. No i często coś pisze trzymając mnie na kolanach, napisze i daje mi do przeczytania czy to jest do "ogarnięcia". A ja przecież się na tym nie znam, no ale on wie, że to będzie z czasem podręcznik, więc chce by to było jasno napisane.
No popatrz- rodzeni bracia a tak różni- stwierdziła Alina. I tylko pięć lat różnicy między nimi. No a między naszymi dziećmi tylko 15 miesięcy, ale nadal to jeszcze dużo. Wiesz, ja się na tym nie znam, ale mam wrażenie, że Kris był znacznie bardziej rozpieszczony niż Kazik- stwierdziła Teresa. Dla mnie, gdy miałam 7, 8 lat to oni byli ogromnie atrakcyjni - tacy duzi chłopcy, którzy uczyli mnie różnych gier a na dodatek byli stawiani za przykład. Z tym, że odkąd pamiętam to dla mnie zawsze liczył się głównie Kazik. Uwielbiałam z nim tańczyć i nadal tak jest. I wiesz co - Jacek tańczy super!!! Tańczyłam z nim boogie-woogie. Tańczyliśmy to razem pierwszy raz w życiu i tak prowadził, że wiedziałam co mam robić. Widać, że zawsze lubił tańczyć. A Kazik powiedział, że się "przyłoży i nauczy". I wyobraź sobie, że tańczyliśmy to solo, aż cud że mi się nogi nie pokręciły. Alinko, pomyśl nad tym, żebyśmy gdzieś się wybrali razem potańczyć. Pawełek też nieźle tańczy, ale Jacek to najwyższa półka. Chodzimy do klubu, w którym gra amatorski zespół, taki w stylu News Orleans Stompers.
Ostatnie kilkanaście metrów do miejsca, w którym siedział Kazik i Jacek Alek pokonał biegiem i zaraz zaczął opowiadać o kwiatkach, że pojadą do Warszawy, o tym, że była brzydka ropucha i że mama nie wiedziała jak się wszystkie kwiatki i krzaczki na łące nazywają. Teresa się śmiała, że straszliwy "papla" zrobił się z ich synka. A Kazik wytrzeszczył oczy i powiedział do Aliny- jestem zdumiony, że twój malec przedreptał taki kawał na własnych nóżkach. A w jeszcze większe zdumienie wprowadził mnie fakt, że moja żona nie zna nazw wszystkich kwiatków na łące. Ale zgadzam się z Alkiem, że ropuchy są brzydkie. I całkiem niedawno przejeżdżał tędy chyba mój brat, ale z tego co zdołałem wypatrzeć to pojechał do Baligrodu -może myśli, że jesteśmy tam gdzieś na obiedzie. Albo po prostu pojechał się najeść. A ja myślę, że pojechał nad ten sam strumyk ale koło tego dużego domu wczasowego, bo tam już raz byliśmy, tam gdzie były krzaki jeżyn - powiedziała Teresa. A Alina powiedziała - jak nas znajdzie to zaraz będzie miał do mnie pretensje, że zostawiłam swoją komórkę na stole. No ale wie, że nie poszłaś sama tylko z nami, to może zatelefonować do kogoś z nas - powiedziała Teresa. No nie wiem- on się ostatnio zrobił "zero-jedynkowy" - powiedziała Teresa. Nie wychodzi ta spółka, każdy ma własną wizję jak to powinno wyglądać i nie mogą się dogadać. Gdy powiedziałam, żeby może zaczęli od czegoś małego, co się może z czasem rozrosnąć, to się dowiedziałam, że się na niczym nie znam, więc przestałam się w to wcinać.
Bo jego zdaniem to ma być taka kancelaria, żeby robiła wrażenie, a nie małe, dwuosobowe "nie wiadomo co". No to się nie odzywam, niech robi co chce. Mam tylko jedną prośbę do was wszystkich - nie pożyczcie mu przypadkiem pieniędzy, bo wtedy się szarpnie na coś dużego a wcale nie jest to taki pewny biznes. Zwłaszcza, że pod tą szerokością geograficzną to żaden biznes nie jest pewny. Coś o tym wiem, bo tata miał przecież własny biznes. I najlepiej to funkcjonowało gdy działał sam, a gdy dokooptował wspólnika to zaczęły się dziać cuda na kiju. I dobrze, że mamy rozdzielność majątkową i dostęp do mojego konta ma w dalszym ciągu Tesia. Oj, zupełnie o tym zapomniałam- stwierdziła Teresa.
A Kris wie o tym koncie i o tym, że mam do niego upoważnienie?-spytała Teresa. Nie, nie mówiłam nic o tym koncie, bo po prostu o nim nie pamiętałam odkąd przestali mi przysyłać wyciągi tylko trzeba po wyciąg jechać do banku. A na przychód z wynajętego mieszkania to założyłam w innym banku konto i do niego ma Kris upoważnienie. Ale to są za małe pieniądze by mu wystarczyły na stworzenie kancelarii jego marzeń- z wieloosobową obsadą, meblami na wysoki połysk i może z portierem u drzwi. Teresa parsknęła śmiechem - zapomniałaś dodać, że portier musiałby sterczeć w liberii i mieć śnieżno białe rękawiczki, a na otoku czapki napis Kris - Kancelaria- Prawnicza. Nie wiem tylko, czy znalazłby się ktoś z takim obwodem głowy by ten napis się zmieścił na otoku czapki. Jacek podniósł się z maty, wyprostował i powiedział - o wilku mowa i wilk jest. Szosą idzie Kris i rozgląda się na boki. Pozwolisz Alinko, że mu pomacham? No to weź na ręce Tadzia i obaj mu pomachajcie - powiedziała Teresa. Jacek schylił się po Tadzia, posadził go sobie na ramionach i trzymając go za rączki robił "kosi, kosi łapci". Teresa i Kazik dusili się ze śmiechu , bo to śmiesznie wyglądało. Oczywiście Alek też chciał tak jak Tadzio być wziętym na ramiona taty i teraz stało dwóch facetów z dzieciakami na ramionach i zawzięcie machało ich rączkami.
Kris, gdy wreszcie przyczłapał, miał pretensję, że nie mógł ich znaleźć, a specjalnie w tym celu wsiadł do samochodu, którym pojechał kilka kilometrów poza ośrodek. A nie przyszło ci do głowy, że my z dwójką małych dzieci to raczej będziemy blisko ośrodka? Jesteśmy pewnie ze 600 metrów od ogrodzenia. Przecież na parkingu stoją nasze samochody, Tadzik jechał w parasolkowcu, a Alka niosłem, więc trudno byłoby nam iść kilka kilometrów. I jak widzisz jesteśmy nad strumykiem, tak jak ci mówiliśmy - tłumaczył bratu Kazik. Dzwoniłem do ciebie, ale mi wyszedł komunikat, że jesteś poza zasięgiem. No bo pewnie mam wyłączony telefon - stwierdził Kazik. Wyłączam go tutaj, bo nie chcę by mi zawracano głowę gdy jestem na urlopie. A ci co mają sprawy prywatne to jeśli coś pilnego to mają numer Tesi. Jacek zdjął z ramion Tadzika, który chwilkę stał kiwając się i nagle niemal biegiem ruszył do Krisa i złapał go za nogawkę. Ojej, wreszcie sam ruszył!- zachwycił się Kris. Kazik trącił łokciem brata i powiedział - widzisz tę łąkę z tymi fioletowymi kwiatami? On stamtąd przydreptał na własnych nóżkach. Daj mu rękę i pochodź z nim troszkę, będzie szczęśliwy. A jak z nim troszkę pochodzisz to pójdziemy do ośrodka, zjemy jakąś zupę i coś z grilla, a wasze dziecko zje coś słoiczkowego, a nasze pewnie trochę zupy i kurczaka z grilla. A co będziemy robić po obiedzie?- zapytał Kris.
Zapewne będziemy trawić obiad, ale jeszcze nie wiem gdzie. Może pojedziemy na Małą Pętlę Bieszczadzką. Tam jest sporo ładnych widokowo miejsc. Do przejechania jest około 100 kilometrów, jeśli chcemy zrobić ją całą. Kiedyś nią jechaliśmy, jeszcze z rodzicami. No ale wtedy a dziś to spora różnica. Teraz to się nawet można powspinać na Kamień Leski z liną i przewodnikiem - zrobili na nim stałe punkty asekuracyjne i ponoć to miejsce ma mnóstwo amatorów. Ale nie wiem czy w adidasach da radę, a wibramów nie mam ze sobą. Zresztą nie jestem entuzjastą wspinaczek. Bo dużą pętlę to zrobimy w dniu wyjazdu, taki rzut oka na Bieszczady w ramach żegnania się z nimi w te wakacje.
A ja to bym spróbowała takiej zabawy razem z przewodnikiem - powiedziała Alina. To takie ewidentne pokonanie własnych lęków. Jedna z moich koleżanek w pracy była w klubie wysokogórskim i się wspinała w Tatrach. Twierdziła, że boi się za każdym razem, że za każdym razem jest to dla niej szalone wyzwanie a potem gdy już pokona ścianę to wpada w wielką radość. Po moim trupie tam pójdziesz- stwierdził Kris. Masz małe dziecko i męża - to nie jest zabawa dla osób z rodziną. No chyba przesadzasz- powiedziała Teresa- większość wspinaczy , alpinistów czy też himalaistów ma żony i dzieci. Ale gdyby Alina była amatorką takiego sportu to bym nie był jej mężem - oświadczył Kris.
c.d.n.
