Następna wyprawa była do Abu Simbel. Wyjazd był o świcie, a tak dokładnie o 5 rano. Okazało się, że jadą w tym samym składzie co do Kairu, a więc małym busem. Pierwszy "popas" był w Assuanie, gdzie zjedli lunch.
Po posiłku pojechali na wyspę Aglikia, gdzie znajdował się zespół świątynny poświęcony Izydzie, który został w latach sześćdziesiątych dwudziestego wieku przeniesiony z wyspy File, która miała ulec zalaniu w związku z budową Wielkiej Tamy na Nilu.
Z owej zapory mieli piękny widok na Jezioro Nassera oraz na pierwszą kataraktę na Nilu. Wszyscy pstrykali jak oszalali zdjęcia, ale nic dziwnego - i zespół świątynny był piękny i wyspa na którą został przeniesiony.
Tę noc spędzili w Assuanie w hotelu "tylko trzygwiazdkowym" jak się śmiała Mirka i znów ruszyli w drogę o świcie.
Śniadanie jedli w busiku. Po trzech godzinach jazdy dotarli do Abu Simbel. Temu zespołowi świątynnemu poświęconemu Ramzesowi II i jego żonie Nefertari podobnie jak i świątyni Izydy groziło zalanie wodami Nilu w chwili uruchomienia zapory.
A była to niewątpliwie unikalna budowla, cała wykuta w skale. By nie uległa zagładzie z pomocą finansową UNESCO pocięto całą budowlę na 1036 bloków i całość złożono razem o 90 m wyżej. A pracami kierował nasz rodak- prof. Kazimierz Michałowski.
I Mirka i Michał czuli wielkie wzruszenie - podziwiali cztery olbrzymie posągi Ramzesa i wielką salę wykutą wewnątrz skały.
Nawet przy obecnej technologii byłoby to gigantyczne przedsięwzięcie a co dopiero w czasach Ramzesa II. Oboje, podobnie jak i współcześni kontrowersyjni badacze zastanawiali się jak to było możliwe przy pomocy prymitywnych miedzianych narzędzi i popierali teorię, że większość tych wspaniałych budowli powstała wcześniej, dzięki wysoko rozwiniętej cywilizacji, która uległa zagładzie.
W Abu Simbel zjedli lunch i wyruszyli w drogę powrotną do Marsa el Alam. Calutką drogę powrotną dyskutowali o tym wszystkim co tego dnia zobaczyli i przy okazji odkryli, że na wiele tematów mają takie samo zdanie i bardzo wiele wspólnych zainteresowań.
Na miejscu byli około godziny 23,00. Nieco zmęczeni, ale ogromnie zadowoleni.
W drodze do swego pokoju zgarnęli jeszcze kilka butelek picia i jakieś straszliwie słodkie arabskie ciasteczka.
W pokoju jeszcze długo dzielili się swoimi wrażeniami i spostrzeżeniami.
Michał stwierdził, że właściwie to dobrze, że jego brat zrezygnował z tego wyjazdu, bo dzięki temu on przede wszystkim poznał Mirkę a poza tym spełnił swoje marzenie w jej towarzystwie.
A twoja "była" nie interesowała się turystyką? - zapytała Mira. Ależ tak, interesowała się, ale głównie wyjazdem na Ibizę ewentualnie do Tajlandii. Wiesz- takie "modne kierunki" ją interesowały. Żartujesz chyba z tą Ibizą - powątpiewała Mirka.
Ależ nie, ona była z tych co jadą do Rzymu i tylko papieża w nim obejrzą i ani jednego zabytku, choćby przechodziły obok pięć razy dziennie.
Ale wiedziała gdzie są Schody Hiszpańskie, bo na nich bywały pokazy mody.
Następny dzień był dniem stricte wypoczynkowym - chodzili po terenie, pograli w mini golfa i popływali motorówką i ku niezadowoleniu jej sternika życzyli sobie by pływać statecznie a nie gnać "ile fabryka dała". Po obiedzie wygrzewali się na loggii i nawet zsunęli swe fotele razem, tak że się stykały.
Tego wieczoru po raz pierwszy poszli potańczyć. Mirka założyła szpilki i dość obcisłą mini sukienkę z dużym wycięciem z tyłu, a z przodu pozbawioną dekoltu. Na jej widok Michał cichutko gwizdnął i stwierdził, że będzie musiał pilnować, by się komuś ręka nie chciała zatrzymać na jej plecach. Mirka zaśmiała się - przecież tobie ręka będzie wypadała na tym dekolcie, to bez trudu obcą rękę odtrącisz. No ale jeśli ci się nie podobam w tej sukience to mogę założyć inną.
Dziewczyno, podobasz mi się we wszystkim, nawet w tej piżamce w te żółte i niebieskie misie, nie mówiąc już o tym jak się super prezentujesz w bikini.
No to chodźmy potańczyć. A jeśli zagrają sambę też zatańczysz?- spytał wpatrując się w jej oczy.
Ależ oczywiście, ale nie będzie to taka jaką tańczyłam w klubie. I na popisowego rocka też nie licz- będę tańczyć tak jak się tańczy na każdym dancingu a nie w klubie tańca.
Chcę tańczyć z tobą tak jak mnie poprowadzisz a nie według z góry wyznaczonych i wyuczonych figur. To ma być nasz taniec, nasza wspólna zabawa.
Poczekaj, jeszcze wezmę pasek z mini torebką, muszę mieć miejsce na chusteczkę, klucz od pokoju i pieniądze. W dość szerokim pasku od wewnętrznej strony miała ukryte dwie kieszonki, ale wcale nie były widoczne gdy miała zapięty pasek.
Z przyjemnością skonstatowała, że Michał rzeczywiście dobrze tańczy.I było jej bardzo
miło tańczyć w jego objęciach. Szczególnie dobrze tańczyło się jej z nim tango.
Przyznasz Michał, że zawracanie głowy nogami to duża frajda- powiedziała w pewnej chwili. Nawet ogromna- zgodził się z nią i nieco mocniej ją objął.
Nie broniła się, nie odsunęła. Było jej dobrze i bardzo cieszyła się, że jednak nie zrezygnowała z tego wyjazdu.
Przed północą wrócili do swego pokoju. Następnego dnia mieli wycieczkę do El Quesir.
El Quesir to najstarsze prawdziwe egipskie miasto. Pojechali tam zaraz po śniadaniu.
Organizatorzy zadbali by poczuli się jak najbardziej "po arabsku". Panie dostały damskie galabije, panowie galabije męskie. Trzeba powiedzieć, że o ile panie w swych galabijach wyglądały całkiem nieźle, to panowie wyglądali nieco dziwacznie, co Michał określił jakby wszyscy nagle uciekli z jakiegoś szpitala.
Galabija męska wygląda tak jak długa do ziemi męska koszula nocna, którą kiedyś nosili nasi pradziadkowie. Egipskie męskie galabije są białe.
Damskie są w różnych kolorach, często ozdobione haftem lub naszytymi kolorowymi taśmami. Nie są jednak tak strojne i barwne jak galabije marokańskie.
Poprzebierani zwiedzili miejscowy meczet, kościół koptyjski, w restauracji rybnej zjedli obiad.
Odwiedzili też bazar a na nim perfumerię i coffe shop, w którym mogli wypić kawę z kardamonem lub herbatę z hibiskusa oraz zapalić fajkę wodną.
Mirka kupiła na bazarze dla siebie galabiję w pięknym ciemnoróżowym kolorze, zdobioną pasującym do niej haftem. A że zakupy robiła w czasie gdy Michał usiłował zgłębić bez powodzenia urok palenia fajki wodnej, kupiła dla niego galabiję, żeby miał na pamiątkę. Postanowiła dać mu ją gdy już dolecą z powrotem do Warszawy.
Na kolację powrócili do swojego hotelu. Ten wieczór spędzili spacerując po terenie. Niewiele osób spotkali, większość spędzała ten czas przy stole z winem i sądząc po zachowaniu niektórych osób, nie tylko wino było w roli głównej.
Podczas spaceru Michał delikatnie objął Mirkę i wpółobjęci przemierzali teren czasem przystając i podziwiając odbicie księżyca w lagunie. Wiatr nie szalał tak jak w ciągu dnia, a zimowe kurtki dobrze chroniły od zimna.
Wędrując pod rozgwieżdżonym niebem snuli plany swej przyszłej wyprawy do Egiptu- tym razem byli, jak to określił Michał, ledwie przygotowani na ten pobyt. Ale i tak lepiej niż 3/4 będących tu turystów.
Kolejna ich wycieczka miała być wyprawą na pustynię i w ostatniej chwili udało im się zmienić wycieczkę quadami na wycieczkę "Jeep Safari", bo Michał całkiem przytomnie zauważył, że jazda quadami w taki zimny czas może wcale a wcale nie być zabawna i skończyć się niezłym przeziębieniem.
Ten wieczór też spędzili tańcząc. Przebierając się "na tańce" Mirka przymierzyła przy okazji zakupioną przez siebie galabiję, w której zdaniem Michała wyglądała bosko - kolor wybitnie pasował do jej karnacji a długa (niestety za długa i wyraźnie wymagała skrócenia) galabija dodawała jej uroku. W pewnej chwili Michał okręcając ją dookoła przyciągnął ją do siebie i przylgnął do jej ust. Gdy się od siebie oderwali po naprawdę bardzo długim pocałunku Michał wyszeptał- przepraszam, nie mogłem się opanować- a Mirka szybko powiedziała- nie przepraszaj za to, że pięknie całujesz i że ci się podobam. Ale licz się z tym, że będę chciała jeszcze, a może się nawet uzależnię od twych ust i co wtedy? Chodź, pójdziemy trochę potańczyć, dobrze mi się tańczy w twoich ramionach. Po drodze do kawiarni odwiedzili hotelowy butik, w którym mając w perspektywie pustynne safari zakupili dwie arafatki, by chronić się przed piaskiem miecionym przez wiatr. Mirka stwierdziła, że ona zaniesie je do pokoju, bo chce jeszcze zmienić szpilki- jeden but wyraźnie ją ocierał, więc Michał miał zająć tymczasem jakiś stolik. Gdy wróciła i usiadła przy stoliku Michał wziął jej rękę i bez pytania o zgodę założył jej na rękę bransoletkę dość lekką, ażurową, z motywem oka Horusa. Z kieszeni wyjął drugą, nieco masywniejszą, ale z tym samym motywem i założył ją na swój nadgarstek mówiąc, że w Warszawie odda do znajomego jubilera by ją przerobił na bransoletkę do jego zegarka, a tu może ją tak ponosić, na drugiej ręce. I że to jest najprawdziwsze srebro, nawet ma próbę. Mirka tak trochę dla porządku go zrugała, że wydaje pieniądze, ale bardzo dokładnie obejrzała swoją bransoletkę, pochwaliła wybór, podziękowała pocałunkiem i stwierdziła, że z tym okiem Horusa to są różne tłumaczenia, bo wg niektórych egiptologów to był znak oznaczający konkretną ilość czegoś w magazynie. A według innych to tak zwane "oko udżat", czyli sokole oko boga nieba Horusa, które spoczywa na berle. Oko symbolizuje przewidywanie i wszechwiedzę, a berło -władzę. Zaś cały amulet miał użyczać nietykalności i wiecznej płodności i chronił ludzi tak jak i bogów przed niebezpieczeństwem. Więc niech nas oboje chroni przed niebezpieczeństwem- dodała. Przy okazji wymienili się wiedzą na temat "oka", które w wielu religiach świata miało swą własną symbolikę.
Michał był pod wrażeniem jej wiedzy i stwierdził, że chyba powinna była pójść na etnografię a nie na prawo administracyjne. Bardzo Mirkę rozśmieszyło to stwierdzenie,
bo nie bardzo wiedziała gdzie by potem znalazła pracę. To nie są czasy gdy można było robić studia dla własnej przyjemności. No a poza tym tereny, na których być może znalazłoby się coś nowego, nieznanego, co można by badać to są raczej na przysłowiowym końcu świata. Bo raczej już nie ma terenów zamieszkanych a do tego nie odkrytych przez "białego człowieka". Poza tym ma raczej dość wybiórcze zainteresowania a o Egipcie już tyle wiadomo, że głowa mała.
Gdy przed północą wracali do swego pokoju zobaczyli na tablicy ogłoszeń informację, że są dwa miejsca na rejs łodzią podwodną typu semi-submarine.
Jedyny mankament- rejs zaczynał się i kończył w Hurgadzie, czyli 265 km od miejsca w którym aktualnie byli. Czyli nieco ponad 3 godziny samochodem lub 23 minuty samolotem tanich linii.
Ten typ łodzi podwodnych ma dość płytkie zanurzenie i posiada duże, panoramiczne okna, przez które można oglądać podwodny świat.
Gdy niezdrowo podnieceni perspektywą takiej podmorskiej wyprawy dotarli do swego pokoju przejrzeli harmonogram wycieczek, które już mieli wykupione i dostrzegli drugi mankament - termin tego pływania pokrywał się z terminem wycieczki do Luksoru. Po "aż" trzyminutowym namyśle wybrali jednak Luksor. Doszli do wniosku, że skoro w przyszłym roku pojadą razem do Kairu to może wtedy też na tydzień do Hurgady i wtedy popływają.
Michał, a skąd wiesz, że będziemy za rok razem?-zapytała nieco przekornie.
Michał spojrzał na nią z ukosa - wiem, bo jesteśmy jednak dla siebie stworzeni, nie zauważyłaś tego?
Ale skąd ty to wiesz- Mirka nie odpuszczała.
Stąd, moja miła, że jesteś jedyną kobietą przy której mam problem z powstrzymaniem się by nie zacałować cię na śmierć, nie nosić kilometrami na rękach, nie trzymać cały czas w uścisku. Boję się tylko, że może nie jestem dla ciebie dość dobry. To, że jestem "bezprzydziałowy" wynika z tego, że nie spotkałem dotąd takiej dziewczyny, przy której czułbym to, co czuję przy tobie. Przy mojej byłej też tego nie czułem. I wiem, że będę robił wszystko byśmy byli razem. No to może mnie pocałuj,bo już tęsknię za twoim całowaniem- cichutko powiedziała Mirka. Cudna moja, wywołujesz wilka z lasu, nie jestem z drewna, sporo ryzykujesz. Ty też ryzykujesz, możesz się rozczarować. Ale ręka Michała właśnie wyczuła suwak sukienki i pomalutku zaczęła go przesuwać w dół, wezwana na pomoc druga ręka wyzwoliła ciało Mirki z sukienki, zostały tylko figi i staniczek.
Wtedy Mirki ręce zabrały się do aktu pozbywania Michała garderoby- niespiesznie odpinały guziki dżinsowej koszuli, wpierw wyzwoliły prawą rękę z długiego rękawa a prawa dłoń Michała powędrowała do prawej kieszeni dżinsów i ulokowała jej zawartość na nocnym stoliku -to był kolejny zakup Michała w hotelowym butiku, w którym niemal wszystko można było kupić. Potem ręce Mirki wyzwoliły z rękawa drugą rękę Michała z rękawa koszuli i gdy koszula cicho, bez słowa skargi wylądowała na podłodze zaczęły pracować nad wyzwoleniem go z dżinsów. A ręce Michała bardzo im w tym pomogły.
Obydwa ciała w wielkim tempie pozbyły się resztek przyodziewku i stęsknione siebie wzajemnie bardzo mocno do siebie przywarły. To była bardzo pracowita noc - trzeba było wzajemnie poznać preferencje, pozachwycać się sobą wzajemnie, całować, pieścić, przytulać. Było strasznie mało czasu na sen i po raz pierwszy ledwo rano zdążyli na śniadanie.
Po śniadaniu nieco pospali opatrując drzwi wywieszką "nie przeszkadzać" a potem oddali się z całym zapałem swemu nowemu hobby.
Następnego dnia pojechali do Luksoru.
c.d.n.
