poniedziałek, 2 maja 2016

Nie ma dymu bez ognia - 8

Po dwóch miesiącach  życia w charakterze emerytki Julia czuła się w pełni
zadowolona z nowego statusu
Wieczorem szykowała dla Marka kanapki na poranne  śniadanie.Przechowywane
w specjalnym pudełku, w  lodówce, nie różniły się niczym od tych robionych
rano.
Gdy Marek wychodził do  pracy Julia jeszcze leżała w łóżku, potem niespiesznie wstawała, jadła śniadanie, piła swoją ulubioną kawę, wychodziła do pobliskiego
sklepu na zakupy.
W określone dni tygodnia chodziła  na gimnastykę dla pań, w inne spotykała
się z Lenką, czasem szły do kina, a czasem sama wybierała się na wystawę
do którejś  Galerii.  Poza tym bardzo  dużo czytała, zajęła się porządkowaniem
zdjęć rodzinnych, zakładała albumy, starała się by każde zdjęcie było opisane.
Jeżeli tylko Marek nie był w rozjazdach,  wychodzili po obiado-kolacji na spacer.
Przez moment była bliska kupienia psa, ale po 2 tygodniach intensywnego myślenia zrezygnowała z tego pomysłu. Nie chciała jednak żadnego "uwiązania".
Nie da się ukryć, że każde zwierzę domowe to obowiązek i pewien kłopot.
I, o czym wiedziała doskonale, Marek nie był  entuzjastą zwierzątek domowych.
                                                              ***** 
Pewnego dnia Julia wybrała się na niewielką wystawę prac Jerzego Mierzejewskiego.  Zafascynowały ją te obrazy. Były nieco melancholijne, jakby
zastygłe w ciszy, pokryte świetlistą szarością. 
Wystawa prezentowała  głównie  niedawno namalowane obrazy. Pomyślała,że
to był bardzo uporządkowany człowiek, ewentualnie bardzo lubiący ład.
Kontemplując jeden z nich, cofnęła się  do tyłu i ....nadepnęła komuś na but.
Odskoczyła przerażona, obejrzała się gwałtownie przepraszając- za nią stał
mężczyzna, którego w pierwszej chwili nie rozpoznała.
To ja przepraszam, to moja wina, po prostu zbyt blisko stanąłem, pani  Julio!
Ale już od  dłuższej chwili chciałem do pani podejść, ale tak bardzo pani
przeżywała te obrazy, że nie chciałem przeszkadzać. To ja, znajomy Lenki,
Roman -  powiedział z uśmiechem. Julia uśmiechnęła się i powiedziała- już sobie
przypomniałam! Romek , od lekkiego białego wina! Witaj, wszak jesteśmy na "ty". Wystraszyłam się w pierwszej chwili. I co za szczęście, że już nie chodzę 
w szpilkach! Pewnie zrobiłabym ci dziurę w bucie.
Albo złamałabyś sobie obcas. Skoro już tak ładnie na mnie wpadłaś, chodzmy
do NOTu na jakiś lunch i kawę, zapraszam . Albo tylko na lunch, na kawę pójdziemy do  Europejskiego, jedzenie mają tu dobre, ale kawę- tragiczną.
Julia przyjęła zaproszenie, zastrzegając, że płaci za siebie sama.
Julio, robisz mi przykrość - umówmy się lepiej, że  następny nasz wspólny lunch ty zafundujesz. To będzie znacznie milsze, wiesz? 
Romek zdecydowanym a jednocześnie  delikatnym ruchem wziął Julię
pod rękę i wyprowadził z  Galerii. Do klubu NOTu mieli bliziutko, wystarczyło przejść na drugą stronę ulicy Mazowieckiej.
Klub niewiele się zmienił od czasu, gdy Julia była tu po raz ostatni, czyli lata
świetlne wstecz. 
Oj, dawno tu nie byłam, ale ta sala wciąż niemal taka sama, chyba tylko meble nieco nowsze. Często tu bywasz?
 Czasami, gdy jestem na mieście i gdy jestem głodny, bo tu jakimś cudem 
wszystko zawsze jest świeże. Podobały ci się obrazy, prawda? Czy ty może
malujesz?
Och, obrazy Mierzejewskiego są dla mnie wprost piękne.Może dla kogoś  są
za mało barwne. Ale dla mnie cudowna jest ta świetlista szarość , która je
spowija. Nie znam się na sztuce, nie umiem  malować ani rysować, nawet
drzewo rysuję przy linijce. W przeciwnym razie pewnie by s na tym rysunku samo złamało. Ale lubię odwiedzać galerie sztuki, mam dużo albumów, sporo
książek z historii sztuki.
Po lunchu przespacerowali się na kawę do kawiarni Hotelu Europejskiego, bo
chociaż w barku kawa była lepsza, ale wygodniej siedziało się w kawiarni
niż na wysokich stołkach barowych.
Roman twierdził, że za kilka dni będzie mógł Julii przedstawić twórcę prac,
które tak bardzo się Julii podobają.
Tylko uważaj, nie daj się uwieść, on już leciwy, ale babiarz niesamowity i wciąż
kobiety za nim przepadają. Wykombinuję dla  ciebie minutę rozmowy, będziesz
przez kilka minut moją kuzynką, dobrze?
Następna godzina upłynęła im na rozmowie o ulubionych obrazach i stylach.
Julia była wniebowzięta bo rzadko miała okazje prowadzić rozmowy o sztuce.
Roman też był zadowolony, bo jak twierdził, to sztuka przez duże "S" z reguły
nie interesuje kobiet. A Picasso i Cezanne dla niektórych to "chyba jacyś
muzycy". Jeszcze czasami niektóre panie  kojarzą malarstwo z Picassem , określając, że to ten, który kobietom nosy malował na czole, ale Cezanne- to
już kompletna terra incognita. 
Julia wreszcie się ocknęła i oświadczyła, że jednak musi wycofać się na z góry upatrzoną pozycję, czyli do domu. 
Roman chciał ją podwiezć samochodem, ale  Julia podziękowała i nie przyjęła
propozycji. Nie mniej na prośbę Romana podała mu swój domowy numer telefonu i nawet wpisała do notesu jego numer.
Do domu dotarła pół godziny przed powrotem Marka z pracy. 
Na następny dzień umówiła się na ploty z Lenką. Oczywiście opowiedziała o tym niespodziewanym spotkaniu, lunchu i pogaduchach w Europejskim. 
No to teraz Romanek będzie  cię ciągał po wszystkich wystawach. On jest po historii  sztuki, zna niemal wszystkich jeszcze żywych dobrych malarzy.
W następnym tygodniu zatelefonował Roman i zaprosił Julię na króciutkie
spotkanie z Jerzym Mierzejewskim , do tej galerii, w której się spotkali.
Spotkanie było rzeczywiście krótkie, ale Julia i tak była zachwycona. Miała okazję powiedzieć malarzowi jakie wrażenie robią na niej jego obrazy i co
czuje gdy je ogląda. Gdy powiedziała, że tchną one spokojem i ciszą, malarz powiedział- chyba mnie  pani przecenia, ja nie jestem wcale spokojnym
człowiekiem, jestem wręcz cholerykiem i bałaganiarzem. 
A potem zwrócił się do Romka- och, gdybym był młodszy i zdrowszy to bym twą kuzynkę poderwał. Piękna, jest co malować i jest o czym rozmawiać.
A Julia, niczym szesnastolatka, zapłonęła rumieńcem. 
c.d.n