czwartek, 25 grudnia 2008

Święta, Świeta....

Zabawne, ale Święta zaczęły się u mnie już we wtorek wieczorem, gdy tylko sernik czekoladowy osiągnął temperaturę własciwą do konsumpcji. Mąż rzucił hasło "Swieta czas zacząc"i nastąpiła uroczysta degustacja sernika. Niestety udał się. Panie z pewnością zrozumieją mój bol- ten przyrost cm w obwodzie.
Jesteśmy w tym roku sami, dzieci nie przyjechały, bo jak podrózować, gdy na początku stycznia pojawi się nowy członek rodziny.
Zawsze w święta przypominają mi się przeżycia świateczne z lat ubiegłych, często nie w kolejności chronologicznej ani nawet w zależności od ich rangi. Taki świąteczny bigos ze wspomnień.
Nie zawsze było miło , radośnie i rodzinnie, ale takie jest zycie.
Najgorzej wspominam świeta z okresu, gdy prowadziliśmy z przyjaciółmi firmę. Tuz przed świętami wyjechał słuzbowo mąż, a mnie zawalono pudłami wyprodukowanego towaru, który musiał opuścic firmę i czekał na dalszy transport. Miałam zastawiony kazdy wolny kawałek podłogi , do tego kartony wydzielały jakiś niemiły zapach. W drugi dzień świąt nie wytrzymałam, zapakowałam córke do samochodu i pojechałam do znajomych. Nawet mi nie przeszkadzała śliskość pośniegowa i brak opon zimowych.
A były tez i jeszcze inne przygody około-świąteczne. Zaprosił nas do siebie mój brat, zapakowaliśmy prezenty (tam tez było dziecko) i w drogę, na Wybrzeze. Same święta były udane, dzieciaki przeszczęsliwe bo Mikołaj wyrażnie obrabował jakis duzy sklep z zabawkami (u naszych zachodnich sąsiadów), dorośli tez podostowali masę prezentów.Układ dni był taki jak w tym roku, więc postanowiliśmy wracać w niedzielę. W niedzielę , o 6 rano, mąż mnie i budzi i informuje mnie, ze -nie ma samochodu, zniknął. Oprzytomniałam natychmiast, podziałało lepiej niz poranna kawa. Samochód odnalazł sie 3,5 km dalej, rozbity na słupie. Ja wracałam z dzieckiem do domu samolotem, mąz samochodem pomocy drogowej z wozikiem na lorze. Te święta byl odbiciem przysłowia- "miłe złego początki".
A jeszcze wcześniej gdy nie mieliśmy jeszcze dziecka, to albo wyjezdzaliśmy w góry, albo byliśmy zapraszani do mojej ciotecznej babci. Ciocia była przeuroczą osobą, pełną wigoru i humoru, która w wieku 75 lat wyglądała co najwyzej na 50. Niestety kazda uroczystość byla związana z siedzeniem przy stole przez kilka godzin. U cioci nie było 12 potraw ale najwyrazniej 36 i kazdą nalezało spróbować, bo ciocia sama nakladała na talerz i pilnowała, by zadnej potrawy nie opuścić.
Po takiej orgii wracaliśmy per pedes przez całe miasto, z Saskiej Kępy na Mokotów i nie dość, ze bolały mnie wnetrzności to i nogi.
Bardzo lubiliśmy wyjezdzać w tym okresie w góry. Zadnych szaleństw z zakupami, szykowaniem itp. Cały dzień chodziliśmy po górach a wieczorem oczy same sie zamykały.
A teraz najmilsze świeta sa wtedy, gdy przyjeżdza córka z męzem.
Troche przy tym zamieszania,wymyślania co ugotować by obojgu dogodzić, ale mamy tak kochanego zięcia, ze jest dla nas po prostu drugim dzieckiem, kochanym tak jak to nasze pierwsze dziecko.
Nasze ukochane stare psisko ma w nosie wszystkie święta, jezeli nie przyjezdają dzieci- uwielbia bowiem mego zięcia, ktory natychmiast po wejściu do domu pada na podłogę i rozkłada na niej swe 190 cm wzrostu- pies wpada niemal w ekstazę, skacze po nim , piszczy, lize po twarzy i uszach. Bo nasz pies to mały, szorstkowłosy jamnik , który gdy kogos pokocha, to juz na calego.
Córka wtedy patrzy się na psa zdegustowana i zawsze nadaje tekst- on mnie zdradził, mamo.
Ale po 15 minutach pies przypomina sobie o istnieniu córki i wtedy juz jest pełna chata radości.
anabell