piątek, 22 maja 2009

" a kiedy powiem sobie dość...."

Poprzednio pisałam o niektórych tajemnicach naszego mózgu, dziś temat
niejako pokrewny - co sprawia, że nagle, decydujemy się porzucić nasze
dotychczasowe życie i wybieramy zupełną samotność.
Pustelnicy wcale nie odeszli wraz z średniowieczem. Nawet dziś, w XXI
wieku ludzie nadal wybierają życie w samotności i izolacji, zwracając na
siebie uwagę świata.
Na całym świecie żyją, porozrzucani po różnych zakątkach świata, ludzie,
którym do życia wystarcza tylko kawałek chleba i bliskość Boga. Dlaczego
porzucają zdobycze cywilizacji i towarzystwo innych ludzi? Czy dzieje się
tak z różnych powodów, czy może jest jeden powód, wspólny dla wszyst-
kich?
Niewątpliwie życie w społeczeństwie powoduje wiele napięć. Zmusza nas
do ciągłego kompromisu, rezygnacji z jakiejś części siebie, z życia spokoj-
nego, nieuwikłanego w gry i niezdominowanego przez rywalizację. I nic
właściwie dziwnego, że coraz większym poklaskiem cieszy się idea
prostego życia.
Dlatego niektórzy rezygnują z karier w wielkich korporacjach i wybierają
pracę np. na stacjach benzynowych. Wielu Polaków porzuca miejskie
życie i przenosi się w Bieszczady.
Ale aby nabrać dystansu do cywilizacji, nie trzeba podejmowac aż tak
drastycznych kroków. Firma Spiritour oferuje "wakacje eremity" na
marokańskich wydmach, a Ictus Voyages proponuje samotny pobyt na
pustyni Synaj.
W Polsce coraz więcej ludzi, w ramach wypoczynku, jezdzi do zakonu
benedyktynów na rekolekcje lub medytacje w odosobnieniu.
Bo "samotność to droga, która daje możliwość syntezy swojej przeszłości
i różnych doświadczeń" - tak tłumaczy te zachowania socjolog Isacco
Turina z uniwersytetu w Bolonii.
W Japonii żyje dziś około kilkuset tysięcy pustelników. Za pustelnie służą
im ich własne pokoje, w których zamykają się na okres od 2 - 7 l at. Są
to najczęściej nastolatkowie lub młodzi mężczyzni, gdyż to nad nimi
ciąży najwięcej społecznych presji. Czując swą niemoc by wypełnić wy-
magania społeczne i jednocześnie uniknąć z tego powodu porażki oraz
wstydu - stają się hikkimori , czyli "odchodzący do pustelni". W Japonii
coraz częściej słychać głosy, że ze zjawiskiem tym należy walczyć.
Łączność ze światem owi japońscy pustelnicy utrzymują za pomocą
internetu i telewizji.
Niemiecki rzezbiarz Manfred Gnadinger w 1962 roku przybył do małej
wioski Camelle w hiszpańskiej Galicji. Po kilku latach przyjął imię Man
i wybudował sobie chatkę na plaży-bez prądu, bez ciepłej wody, a jadł
tylko to, co wyhodował we własnym ogródku. Tworzył rzezby z kamienia,
drewna, kości i wszystkiego, co wyrzuciło morze. Wokół domu stworzył
Muzeum Niemca, z którego czerpał swój jedyny dochód- wstęp 1 €.
W 2002 roku, 17 listopada ropa wyciekająca z uszkodzonego tankowca
Prestige zniszczyła wybrzeże i cały dobytek Mana. Miesiąc pózniej
znaleziono go martwego.Mieszkańcy Camelli mówili, że umarł ze smutku.
W Beszowej koło Pacanowa, od 1997 roku, żyje w pustelni, bez jakich-
kolwiek wygód, brat Paweł, były zakonnik.
Amerykanin Christopher McCandless zamieszkał w opuszczonym samo-
chodzie na Alasce. Niestety zmarł w wieku 24 lat. Powstała o nim książka
oraz film.
Hugh Sawyer, pracujący na co dzień w domu aukcyjnym Sitheby's, w roku
2005 postanowił zamieszkać w lesie niedaleko Oxfordu, a swój dobytek
zredukować do pojemności plecaka. Na swoim blogu napisał: "Chcę, żeby
ludzie zastanowili się nad tym, jak dużo mają rzeczy niepotrzebnych.
Chcę udowodnić, że można przeżyć bez wielu z nich. To bardzo wyzwala-
jące doświadczenie. Nosząc przy sobie wszystko co mam, zrozumiałem,
że mam bardzo dużo".
Wszystkim zainteresowanym tematem polecam dwie książki:
1."Współcześni pustelnicy" -Maria Anna Leenen, wyd. Salwator 2009
2."Wszystko za życie" - Jon Krakauer, wyd.Proszyński i S-ka.
Dotychczas wydawało mi się ,że coś ze mną "nie tak" bo lubię przebywać
sama dumając nad tym co mnie dotąd spotkało, czego jeszcze oczekuję.
Nie lubię znajdować się w tłumie, nie podobają mi się stosunki panujące
obecnie w miejscach pracy, ten wyścig szczurów.
Po przeczytaniu "Współczesnych pustelników" utwierdziłam się w mnie-
maniu, że mam niezle działający system autoochrony przed atakującą
mnie współczesnością.
anabell

40 komentarzy:

  1. Bardzo to ciekawe Anabell. Także w swoim środowisku znajduję osoby, wprawdzie nie młode - jak w Japonii, ale emerytów, którzy wybierają samotność. No może nie całkiem pustelniczą, że tylko Bóg i to, co w lesie, czy ogródku wyrosło, ale sprzedają mieszkania w mieście i kupują chatki pod lasem. Piesek, kotek, kurka na podwórku, oczywiście też telewizor oraz internet w domu. Zresztą mnie także się tak marzy.

    Polecane książki przeczytam, jak zdobędę.

    OdpowiedzUsuń
  2. Witaj Anabell. Od czasu kiedy ostatnie moje dziecko wyprowadziło się z naszego trzypoziomowego domu, w którym miejsce byłoby dla nas wszystkich, przyzwyczaiłam się do życia w pojedynkę.Powiem teraz ,że od pewnego czasu ten spokój w domu jest balsamem dla mojej duszy.Nie stronię całkowicie od ludzi,ale coraz częściej wolę moją pustelnię bo jest Internet,który kiedy go mam dosyć mogę wyłączyć,a z ludzmi to już tak nie można,choć nieraz by się chciało haha.Pozdrawiam pustelnikowo.Uleczka

    OdpowiedzUsuń
  3. alElluniu i Uleczko-odpowiem Wam obu.Wszyscy dookoła się dziwią, że ja, mimo,że byłam ogromnie związana z córką, tak łatwo pogodziłam się z faktem,że wyjechała daleko i na stałe.Mało tego, mnie sie w dodatku bardzo to podoba.Internet i telefon w zupełności zaspakajają mój głod wiadomości na jej temat,a odpadło mi zamartwianie się różnymi sprawami. Gdy wyjechała spędzałam wiele godzin w domu sama (bo mąż jeszcze pracował)i też mi to odpowiadało.Gdy przeszedł na emeryturę przeżyłam szok-ciągle siedział w domu. Na szczęscie znalazł sobie dodatkowe zajęcie i codziennie po kilka godzin go w domu nie ma.Od listopada prowadzę blog i mam wspaniałe towarzystwo i tak jak Ula pisze- zmęczę się- wyłączam.Mieszkanie z dorosłymi dziećmi, nawet pod bardzo dużym , ale wspólnym dachem zawsze prowadzi do jakichś konfliktów- my mamy inne doświadczenia życiowe, oni inne, co innego nas martwi niż ich, co innego bawi.Zresztą uważam,że każdy, kto ma jakąś pasję, nie jest samotny- zawsze ma się czym zająć.
    Miłego weekendu dla Was, :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Anabell,ale to nie tyczy wszystkich.Człowiek jednak to zwierzę stadne,zresztą jak i małpy od których pochodzimy,czy nam się to podoba czy też nie. Mam znajomą o którą się martwię ,bo mieszka samotmie ,ale tej samotności nie wytrzymuje. Też ma córkę poza granicą.Jeszcze jest sprawna fizycznie ,więc kiedy tylko może z domu się ulatnia.A kiedy jest w domu to korzysta z darmowej taryfy , wydzwania do wszystkich znajomych i wygłasza godzinne monologi.Bo widzisz dla niektórych ludzi samotność jest ciężką chorobą ,to też trzeba brać pod uwagę.Uleczka

    OdpowiedzUsuń
  5. Myślę, że ludzie czasem mają dość oszalałej gonitwy na kolejnymi dobrami, dlatego dla zachowania równowagi psychicznej muszą uciec. By odpocząć i mieć siłę do dalszej pracy.
    Meriam

    OdpowiedzUsuń
  6. Ja też tak mam - lubie swoje Wichrowe Wzgórze i moją samotność. Boli, że nie wszyscy potrafią to zrozumieć i że nawet z tego powodu rozpadła się moja serdeczna przyjaźń. Bo nagle komuś zaczęło przeszkadzać, że jestem zbyt skryta i małomówna.. Cóż - nie każdy ma dusze emocjonalnego ekshibicjonisty. W każdym razie dziękuję za tego posta:)Właśnie przekonałam się, że skoro czasem mam ochotę na przebywanie tylko we własnym towarzystwie albo w bardzo wąskim gronie osób, to znaczy że wszystko ze mną w porządku:) Uff...:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Sama chętnie zamieszkałabym na jakims odludziu i zajęła się czyms nieskomplikowanym.W mojej głowie jest wystarczająco dużo skomplikowanych myśli i trudno się od nich uwalonic.Gdybym tylko mogła,portafiła...

    OdpowiedzUsuń
  8. No to my Uleczko jesteśmy inne, skoro jakoś sobie z tym radzimy. Bo samotność to stan duszy, a nie fizyczny. Można być samotnym w domu pełnym ludzi i to jest tragiczne.Namów koleżanke na Uniwersytet Trzeciego Wieku. To jest duża sprawa, bo pozna wiele nowych osób, zbliżonych wiekiem.Tam są rozmaite zajęcia, począwszy od ciekawych wykładów, poprzez naukę obsługi komputera, języków obcych, są organizowane wspólne wycieczki ,jest gimnastyka dla pań,wspólne wyjścia do teatru. Wszystko za naprawde niewielka opłatę. Polecam gorąco.
    Pozdrawiam, :)

    OdpowiedzUsuń
  9. Wiesz Meriam,bo tak naprawdę to ile można się ścigać w wyścigu o awans społeczny i materialny? W pewnym momencie każdy ma dość i musi się "odtruć". Życie w ciągłym pośpiechu i napięciu niszczy nas, zabija w nas instynkt samozachowawczy.Kiedyś pisałam,że każdy powinien znalezć dla siebie w ciągu dnia czas wolny od wszystkich zajęć i porozmawiać sam ze sobą, tak bardzo szczerze.To pomaga utrzymać równowagę w tym mało przyjaznym naszym świecie.
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  10. Ewutku kochana, ja Ci już chyba pisałam,że jak dla mnie to jesteś jak najbardziej normalna i nie widzę u Ciebie żadnych dziwnych objawów.Ja bardzo lubię samotność, chociaż ponoć jestem "kontaktowa". Jedno wcale nie wyklucza drugiego.Zresztą jestem przekonana,że człowiek musi mieć pewne swoje tajemnice, taki zakątek niedostępny dla innych.
    Miłego Ewutku, :)

    OdpowiedzUsuń
  11. Witaj Judyto, cieszę się ,że zajrzałaś.Spisuj to co Ci się kłębi w głowie,jesteś twórczą osobą, a taka zamiana myśli na literki doskonale nas oczyszcza, pomaga w znalezieniu równowagi w tym codziennym kieracie.Masz z pewnością ogromnie dużo zajęć przy córeczkach i przdałby Ci się odpoczynek. Czas szybko leci,gdy już będą starsze będzie łatwiej.
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  12. Nie cierpię tłumów przelewających się w jedną i druga stronę, doprowadza mnie to do szewskiej pasji. Samotność za to, to zbyt dużo lubię jak jest kameralnie zarówno towarzysko jak i przyrodniczo. Choć czasami lubię też pobyć sam ze sobą jednak na dłuższą metę pewnie bym zaczął gadać sam do siebie na głos, teraz robię to tylko po cichu :))) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  13. Zatem witaj Czarny Ptaku w "klubie kameralistów".Nie lubię tłumu, chodzenia na jakieś zbiorowe imprezy, unikam wesel,ostatnio nawet kina.Trochę samotności każdemu potrzeba, bo to okazja do porozmawiania szczerze ze sobą samym.
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  14. Pewnie Anabell masz rację z tą samotnością w tłumie.Ja też jestem z tego gatunku.Ale ta moja znajoma jest naszym przeciwieństwem,ona nie tylko Uniwersytet zalicza,nie będę wyliczac gdzie ona wszędzie się udziela.Chór,organizacje społeczne,no i ciągłe wizyty po lekarzach ,szpitale, sanatoria.Kilka dni w domu to już wzbudza w niej poczucie nieszczęścia i samotności.Chore to powiedziałam już.Są ludzie,którzy nie potrafią być sami.Tak też czasem u niektórych bywa,choć w jej przypadku to już ekstrema.Miłego Uleczka

    OdpowiedzUsuń
  15. Witaj Ulu, skądinąd pozazdrościć takiej aktywności. Ale mam wrażenie, że pewnie nigdy nie "rozmawia sama ze sobą" i pewnie sama nie bardzo wie, czego chce i stąd tak ją nosi. Bo wiesz, nie latwo jest przyznac sie samej przed sobą,że nie do końca jest z nami w porządku i że sami nie wiemy, czego chcemy.
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  16. Są ludzie, którzy chcą,stale być w centrum uwagi,liczą się tylko oni.Dla talich osób potrzebujących stale cudze oklaski samotność to tragedia.Uleczka

    OdpowiedzUsuń
  17. Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.

    OdpowiedzUsuń
  18. To smutne Uleczko, prawda? Bo nawet "najpiękniejszy pępek świata"
    ludziom się znudzi po jakims czasie.
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  19. Dodam jeszcze, że dobra materialne nużą się w nadmiarze. Ile można naraz zjeść, iloma samochodami jechać? Z czasem potrzeba czegoś więcej, wyciszenia
    podrawiam
    Meriam

    OdpowiedzUsuń
  20. Był czas kiedy samotny wieczór mnie przerażał. Przyzwyczaiłam się do tego, że ktoś był przy mnie, że praktycznie nigdy nie jestem sama. I kiedy zostałam w pustym mieszkaniu przeżyłam wielki szok. A dziś.. Nie dość że to cenię to i jeszcze lubię. I chyba nie tylko ja zaczełam doceniać samotność :) Pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  21. Oczywiście Meriam, zgadzam sie z Tobą całkowicie.I cieszę się, Ze Ty, młoda jeszcze osoba to rozumiesz i czujesz.To wyciszenie potrzebne jest każdemu, ale nie każdy to rozumie.
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  22. Witaj Wiktorio, w tym pędzącym na oślep świecie potrzeba nam samotności tak jak tlenu dla płuc.Przeciez musimy się nad wieloma sprawami zastanowić, nawet nad tym, jacy naprawdę jesteśmy, dokąd zmierzamy, czy dobrze postępujemy - a pędząc na oślep w tłumie z pewnością tego nie zrobimy.Milego, :)

    OdpowiedzUsuń
  23. Anabell, troszkę do Ciebie nie zaglądałam, ale już wracam.
    Kameralnie - to dobre określenie na moje upodobania towarzyskie i generalnie międzyludzkie. Przez krótką chwilę mogłabym też chyba całkiem samotnie, ale to tylko dla nabrania oddechu :-)

    OdpowiedzUsuń
  24. każdemu chyba potrzebne jest od czasu do czasu takie "pustelniane"życie.
    dla zdrowia.dla oddechu od innych ludzi,od ich problemów.
    ta pustelnia może być prawie dosłowna-czyli wyjazd samemu na jakiś czas w miejsce bez ludzi(ale czy takie jest?chodzi mi o takie na chwilę),albo powiedzmy z niewielką ilością ludzi..
    sama osobiście nie cierpię tłoku,nie lubię jeść w tłocznych miejscach,wolę kameralność..nad morze nie jeżdżę do kurortów,w góry mam to szczęście-jadę wtedy,kiedy nie ma tłumów..mogłam porównać,bo trafił mi się ostatni Sylwester akurat taki,kiedy zjechało chyba pół Polski:).
    i chyba coraz więcej ludzi jest zmęczonych gonitwą,hałasem(mało o tym się mówią,ale miasto i praca to hałas okropny),i wynoszą się za miasto.

    ja uciekam w książki i w muzykę.to też jakaś forma "pustelnikowania".

    OdpowiedzUsuń
  25. Witaj Srebrzysta istoto,myśle,że mam szczęście spotykając osoby podobnie myślące.Właśnie, kameralność to jest to.No bo jak można dyskutować np. przy kawie, na której zgromadzi się te drobne 50 osób? Mam jeszcze do wykończenia kilka rozpoczętych prac, ale jak je skończę to zakupię zestaw startowy i będe Cię zamęczać.
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  26. Witaj Mijko, ja mam jeszcze jeden sposób "pustelnikowania" bez ruszania się z domu- craft.Gdy zacznę haftować albo coś dłubać na szydełku, albo robić decoupage- całkowicie się wyłączam z codziennych obowiązków. Mój ślubny jest czasem przerażony, że tak mogę przesiedzieć kilka godzin dziubiąc igłą w kanwę.To naprawdę świetna psychoterapia.Liczysz ściegi i nic więcej.Wycisza i odpręża.Książki maja jedną wadę-zawsze wtedy coś mi sie przypali-ostatnio był makaron ugotowany "na rumiano"
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  27. Mam tak jak Mijka.Uciekam w książki,muzykę,film.
    Czasami mam dość,potrzebuję ciszy i spokoju, a kiedy już jestem sama stwierdzam, że jednak jestem człowiekiem stadnym. Niech rodzina się do mnie nie odzywa ale niech będzie w pobliżu. Nie umiem żyć samotnie!

    OdpowiedzUsuń
  28. Witaj Neskavko, właśnie sobie uzmysłowiłam, że tak zupełnie sama to nigdy nie jestem, bo zawsze jest przy mnie mój pies.Jeśli haftuję, dziergam lub czytam siedzimy razem "fotel w fotel", ja mam nogi na jego fotelu, a on jest przytulony do moich nóg.Jeśli robię coś w kuchni czeka na mnie w pokoju do niej przylegającym -zawsze musi być blisko mnie.A gdy dam mu jeść, to muszę usiąść na stołku obok miski- inaczej nie zje.
    I tak sobie trwamy razem od 15 lat i 3 miesięcy.
    Pozdrawiam, :)

    OdpowiedzUsuń
  29. Witaj anabell, pustelnictwa zupelnie nie rozumiem, dla mnie to ekstrawagancja bogatych. Zawsze przeciezmożna sobie tak zorganizowąc urlop. ze się go spędza samemu. Introwertycy potrzebuja samotności i powinni sie nauczyć ja sobie zapewniać na co dzień. Wiesz, gdy o tym czytam, to myślę, że biedni, zwykli ludzie nawet nie moga pomarzyc o takich problemach.
    Wiesz, to tak jak czytac o palacach bogatych. Ale ogólnei problem jest ciekawy, bo jak czytałam w książce o introweryzmie, to świat jest nastawiony na ekstrawertyków i introwertycy maja problemy, żeby sie w nim odnaleźć.
    Maria Dora

    OdpowiedzUsuń
  30. Wiesz Mario, gdybyś aktualnie pracowała w jakiejś dużej korporacji, siedziała od rana do wieczora w pracy, w dużej hali, podzielonej dość przezroczystymi boksami, atakowana na przemian telefonami, mailami i stałymi kontaktami z ludzmi, z pewnością zrozumiałabyś chęc ucieczki w samotność. To nie są czasy zacisznych pokoi biurowych i spokojnej pracy.Nawet ekstrawertycy pracujący w tych warunkach marzą o ciszy, spokoju, samotności. Ja wprawdzie nie należę do bogatych, ale pustelnictwo rozumiem, nie uważam tego za ekstrawagancję, a zawsze byłam postrzegana jako ekstrawertyczka ( co nie jest prawdą do końca, jestem tylko "kontaktowa")
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  31. Anabell dlaczego uwazasz ze jestem twórcza osobą?Miło mi że tak mnie oceniasz

    OdpowiedzUsuń
  32. Bo Cię Judytko podglądam, nawet gdy się nie wpisuję. A nie twórcza osoba nie miałaby drugiego, literackiego bloga.
    Powodzenia i weny twórczej, :)

    OdpowiedzUsuń
  33. Witaj Anabell - wielkie miasto przytłacza. Żyjemy coraz szybciej. Dlatego ludzie są zmęczeni i uciekają w ciszę. Samotność jest potrzebna, ale ja osobiście boję się samotności na starość. Może dlatego, że byłam bardzo długo sama...wśród ludzi. Czy nie uważasz, że nasze społeczeństwo potrafi samotność zniszczyć. Często samotników uważa się za dziwaków i czasem robi im się krzywdę.
    pozdrawiamy ciepło

    OdpowiedzUsuń
  34. Martwi mnie, że Kuczyński tak sie wypowiedzial przeciwko blogerom. No, popatrz, jak Justynę Steczkowską sfotografowano nago na plaży, to sąd jej przyznał kilkadziesiąt ysięcy odszkodowania, a kto nas obroni przed atakami dziennikarzy??? Przeciez Kuczyński w zasadzie wypowiedział się, ze dopuszczalna jest inwigilacja niewinnego człowieka tylko dlatego, ze pisze blog. Czy ciebie byłoby stać opłacic pozew i potem lata cąłe sie procesować z bogatym koncernem, który by zaczął o tobie pisać?
    Czy ty tezp[opieraszKuczyńskiego przeciwkozwykłym ludziom?
    Maria Dora

    OdpowiedzUsuń
  35. Poljanko, mając przyjaciół nie powinnyśmy obawiać się samotności.A obecne tempo życia jest zabójcze. Gdy patrzę na tych młodych ludzi siedzących od świtu do nocy w pracy, nie mających nawet czasu ani sił, by korzystać z pieniędzy, które zarobili, to robi mi się smutno. Syn mojej koleżanki, chłopak 33 letni nie ma nawet czasu znalezć sobie dziewczyny-gdy wyraziłam zdziwienie, tak mi powiediał- ciociu, o tej godzinie, o której ja wychodże z pracy to już tylko panie wiadomej profesji krążą po mieście.A w sobote i niedzielę muszę wreszcie się wyspać, poczytać,cos wyprać.I tez marzy o o ucieczce gdzieś od tego wyścigu.
    Miłego, moje kochane Dziewczyny, :)

    OdpowiedzUsuń
  36. Mario, to nie była wypowiedz przeciwko wszystkim blogerom, ale przeciwko tym, którzy bezkarnie obrażaja innych, a więc i przeciwko tym trollom, którzy Cię nawiedzają.Powiedz mi szczerze, czy Ciebie rajcuje ta sytuacja,że jacys popaprańcy wchodzą Ci na blog i Cię znieważają?

    OdpowiedzUsuń
  37. To chyba zupełnie naturalne, że mimo iż nasze człowieczeństwo kształtuje sie w społeczeństwie, to czsem trzeba byc samemu, aby je lepiej zrozumieć. Jednemu wystarczy kilkanaście minut dziennie (np. w toalecie), innemu kilkanaście dni na urlopie, a jedszcze ktos, musi odejść od tłumu na lata.
    Nola

    OdpowiedzUsuń
  38. Witaj Nolu, codzienna porcja samotności, by pogadać sobie samemu ze sobą, przywraca człowieka do równowagi.I każdemu to polecam.
    Miłego, :)

    OdpowiedzUsuń
  39. bardzo ciekawe, dzieki

    OdpowiedzUsuń