wtorek, 11 września 2012

XIX

Ani dobra kawa ani domowe ciasto nie poprawiły nastroju wujostwu i Jerzemu.
Wszyscy zastanawiali się jak sobie Sonia da radę w podróży, czy będzie jej tam dobrze, czy
wróci po wakacjach czy też  zostanie.
Jerzy szykował dla Soni niespodziankę, ale  gdy napisała mu, że wyjeżdża, nie napisał o tym
ani słowa. Nie chciał by miała  przed wyjazdem jeden problem więcej do rozwiązania.
Kilka dni wcześniej podpisał umowę patronacką z biurem konstrukcyjnym mającym swą
siedzibę dwadzieścia kilka kilometrów od Warszawy. Gdy tylko skończy studia i obroni pracę
magisterską ma zapewnioną pracę w tym biurze przez kilka lat  oraz otrzyma mieszkanie
zakładowe w Warszawie, a  do czasu otrzymania tego mieszkania zakład pracy zapewni mu
lokum w wynajętym mieszkaniu.
Gdyby nie jego uczucia do Soni, byłoby mu wszystko jedno gdzie podjąłby pracę - w jego
specjalności pracy nie brakowało.
Ciotka widziała, że młodego człowieka coś gnębi, ale nie bardzo wiedziała jak zacząć na
ten temat rozmowę.
Przypomniała sobie, że Jerzy uciekał z bratem z wileńszczyzny, gdy wkroczyli tam sowieci
i zapytała się czy mógłby o tym opowiedzieć. Okazało się, że obaj chłopcy byli wtedy
zupełnie małymi dziećmi, starszy brat Jerzego miał wówczas 12 lat, a on zaledwie 4 lata.
Mieszkali wtedy na peryferiach Wilna i gdy sowieci zaczęli wysiedlać Polaków, matka
odprowadziła chłopców do znajomej  leśniczówki, mówiąc, że za kilka dni po nich wróci.
Oczywiście nigdy po nich nie wróciła. Została wywieziona niemal w pierwszej kolejności.
Została potraktowana jako wrogi element - wszyscy wiedzieli, że jej mąż był w wojsku.
Wywiezli ją, babcię staruszkę i jej młodszą siostrę.
Chłopcy ocaleli przypadkiem - leśniczyna kazała im zawsze być na skraju młodnika oddalonego
ok. 100 m od domu i nie pokazywać się na podwórku za dnia. A gdyby zobaczyli
kogoś obcego mieli wejść głębiej w młodnik, tam się schować i przeczekać.
Któregoś dnia, gdy już mieli iść do domu, Witek, brat Jerzego usłyszał warkot motoru.
Czym prędzej pociągnął małego w głąb młodnika. Przesiedzieli w nim do rana dygocąc
z zimna.  Rano Witek poszedł na zwiady - dom był pusty, wszystko pootwierane, rzeczy
splądrowane. Witek zszedł do piwniczki, która była wykopana pod komórką na
narzędzia i drewno. Było tam trochę zapasów żywności, 1 koc, kożuch. Z  duszą na ramieniu
wrócil do domu, znalazł jakąś płachtę, do której zapakował cały dobytek i pobiegł do młodnika
po Jerzego. Ruszyli głębiej w las. Las był ich domem niemal rok. Witek kierował się
na zachód. Kilka razy spotkali ludzi,  partyzantów. Bo tam istniała partyzantka, choć może mało
kto o tym wiedział.
Dzięki pomocy "leśnych ludzi" dzieciaki trafiły do Polski, do dalekiej rodziny ojca. Gdy tylko
dotarli na miejsce, Witek zawrócił  z powrotem - miał nadzieję, że może po drodze, w lesie,
 wśród "leśnych", spotka ojca. I nigdy więcej Jerzy nie widział już ani matki ani brata, ani ojca.
Po latach spotkał kogoś, kto mu powiedział, że brata złapali sowieci i wywiezli, a ojciec podobno
zginął w czasie  walki, ale nikt nie wiedział gdzie i kiedy.
Ciotka słuchając tej opowieści spłakała się serdecznie, a wujek  mruczał pod nosem: "draństwo,
czyste draństwo".
Gdy Jerzy wyjeżdżał z powrotem, został zaopatrzony w różne  rarytasy z domowej spiżarni,
a ciotka prosiła go, by pisał do niej gdy tylko znajdzie wolną chwilę. Obiecała też,  że gdy tylko
Sonia przyśle  jakieś wieści, ona mu wszystko napisze.
W trzy dni póżniej zatelefonowała do ciotki jakaś obca pani, przedstawiła się jako znajoma
Petera i Tuśki i powiedziała, że Sonia szczęśliwie dotarła na miejsce i z pewnością wkrótce
dotrze list.
Od tego dnia ciotka dwa razy dziennie zaglądała do skrzynki na listy. Było jej w domu
smutno i pusto bez Soni, brakowało jej nawet bałaganu, który Sonia ciągle robiła.
I wreszcie dotarł list z Australii, a w nim zdjęcie Soni, Tuśki, małej Ani i Petera. Wszyscy
uśmiechali się radośnie.
Sonia króciutko opisała podróż, która przebiegła bez żadnych złych przygód. Napisała, że
podoba się jej w Australii, ale musi chodzić codziennie na lekcje angielskiego dla imigrantów,
poza tym Tuśka i Peter mówią do niej w domu tylko po angielsku, by prędzej nauczyła się
języka.  Narazie mieszka w pokoju z Anią, ale mała jest pogodnym dzieckiem i nie płacze
w nocy. Jeżeli Sonia zdecyduje się zostać na stałe, poszukają większego domku.
Tuśka pracuje przez pół dnia i wtedy Anią zajmuje się młoda niania, a czasami teściowa Tuśki.
Sonia narzekała trochę na upały, ale wszystko inne było wg niej niemal wspaniałe.
W następnym tygodniu miała  rozpocząć naukę jazdy samochodem, co bardzo ją
ekscytowało. Poznała też dwie rówieśnice, ale ma trudności by się  z nimi dogadać i że
od rozmowy z nimi już ją ręce bolą, bo głównie rozmawiają na migi. Do Jerzego też już
napisała. Na końcu  napisała,  że tęskni za ciotką  i wujkiem , za Jerzym też.
c.d.n.


3 komentarze:

  1. Najwazniejsze, ze dotarla szczesliwie.

    OdpowiedzUsuń
  2. Rzeczywiście o wileńskiej partyzantce mało kto wie...
    Sonia jak to młoda łatwo przystosuje się do Australii...

    OdpowiedzUsuń
  3. Cała masa dramatów budowała życie pokolenia Jerzego. Sonia już będzie mogła spojrzeć "panoramicznie" na świat. Ale kogo TAM spotka?

    OdpowiedzUsuń