wtorek, 10 lutego 2009

O czym marzy dziewczyna, gdy....

......się starzeć zaczyna.
Ktoś z moich znajomych zauważył, że bardzo się zmieniłam i to chyba nie na lepsze, bo jakoś trudno we mnie odnalezć tę kobietę sprzed lat.
Poczułam sie dotknięta tym stwierdzeniem, ale jednocześnie zmusiło to mnie do zastanowienie się , co się we mnie zmieniło. A zmieniło się wiele zwłaszcza wokół mnie. Po raz drugi odcięłam pępowinę łączącą mnie z córką - wyjechała z domu i z kraju na stałe, załozyła własną rodzinę, teraz sama została matką. To mi jaskrawo udowodniło, że czas nie stoi w miejscu, tylko nieubłaganie pędzi do przodu. Szczeniątko, które całkiem niedawno przyniosłam do domu, kilka dni temu ukończyło 15 lat, a ja wciąż pamiętam 20-to centymetrowe maleństwo z 7-mio centymetrowym, wiecznie merdającym ogonkiem.
Ale co się zmieniło we mnie, w mojej psychice? No cóż, postarzałam się, załapałam sie na dziwną, nieuleczalną chorobę, coraz mniej spraw mnie "porywa", podchodzę do wielu spraw mniej emocjonalnie i - przestałam marzyć. Przestałam marzyć, planować, wymyślać coby jeszcze zmienić. Zaczęłam żyć "na bieżąco", bez wybiegania myślami w przyszlość. To chyba największa zmiana. Na szczęscie nie opuściły mnie moje różne zainteresowania -w dalszym ciągu spędzam wiele godzin na czytaniu i róznego rodzaju robótkach. Mniej spotykam sie ze znajomymi, zaczęłam pisać blog, a nigdy dotąd nie napisałam nawet jednej linijki pamiętnika!
Postanowiłam więc sprawdzić, jak jest z moimi kolezankami - wszystkie jesteśmy w podobnej sytuacji rodzinnej, tyle tylko, że ich dzieci nie wyjechały z kraju.
Do marzeń "przyznały się " raptem 2 dziewczyny, z siedmiu. Jedna marzy o wygranej (dużej wygranej) w totka. Bo mogłaby kupić dom z ogrodem, nie zamartwiać sie ciągłym brakiem pieniędzy.
Druga marzy o tym, by spotkać jeszcze kogoś, z kim mogłaby ułożyc sobie życie na nowo, bo nie chce być sama "na starość".
I to koniec marzeń.
A więc zapytałam, co planują na najblizszą przyszłość- tu padło najwięcej odpowiedzi - pojechać do sanatorium, odchudzić sie w racjonalny sposób pod kontrolą lekarza,zmienić meble, wyremontować mieszkanie, zacząc się wreszcie leczyć (to powiedziała chora na cukrzycę), zmienić miejsce zamieszkania-wynieść sie z miasta na wieś. Wiem, przyziemne, ale zawsze jakieś plany.
A co chciałyby zmienić - jedna odpowiedz-mniej emocjonalnie podchodzic do tego, co sie dzieje u dorosłych dzieci, druga -dość zaskakująca, bo padła z ust męzatki o prawie 50-letnim stazu małzeńskim: zmienić psychikę własnego męza, by nie uwazał jej wciąz za głupszą od siebie.
Pomyślałam, ze chyba dośc pózno przejrzała na oczy.
A jak z dotychczasowymi zainteresowaniami - z powodu postepujacej choroby jedna z nas zupełnie nie może czytać, co ja załamało, druga zupełnie juz nie robi ulubionych hafcików, ale czyta, zainteresowania innych pozostały bez zmian.
Pozbierałam te wszystkie odpowiedzi i zrobiło mi się smutno. Dotychczas myślałam,że te zmiany, które zaszły we mnie to tylko wynik tej choroby, która często prowadzi do lekkich stanów depresyjnych, ale dlaczego dziewczyny, młodsze ode mnie o kilka lat, zdrowe, też nie marzą o niczym? A moze marzenia to tylko przywilej młodości?
Moze zmagania z codziennością pozbywaja nas nie tylko złudzeń ale i marzeń?
A moze to juz dopadła nas starość?
Sama nie umiem sobie na te pytania odpowiedzieć - muszę jeszcze nad tym pomyśleć.
anabell

23 komentarze:

  1. Niektórzy mają trudną do opanowania zdolność natychmiastowego kasowania mniej realnych do spełnienia marzeń. To chyba dobrze, bo po co żyć złudzeniami wygranej w totolotka i sadzić wyobraźnią kwiatki wokół wirtualnego domu na wsi.
    Przyznam, że nigdy się nad tym nie zastanawiałam w kontekście "starzenia" się, bo jeszcze w ten etap nie weszłam:))). Może koło 90-tki dopiero - jak dożyję. Marzyłam w dzieciństwie, marzyłam jako podlotek i dorosła... I marzę teraz. Z tym, że teraz marzenia spełniam, bo przedtem jakoś nie było czasu.

    alElla

    OdpowiedzUsuń
  2. Oj, nie wierzę, że nie marzysz? Po prostu inaczej nazywasz te plany na przyszłoćć. Jeśli człowiek nie marzy, to nie żyje, tylko wegetuje. Wszak każde planowanie przyszłości to marzenie, to wymyślanie co będzie potem, jedne pomysły są bardziej realne, inne mniej, ale jak sie człowiek spręży to na pewno mu się uda. My kobiety w wieku średnim trochę inaczej marzymy, właśnie bardziej realnie, mamy przecież świadomość tego co minęło i dobrego i złego, wiemy że już połowa życia za nami, ale jeszcze ta ćwiartka co została musi być dobrze wykorzystana. Przecież marzenia Twoich koleżanek są takie naturalne, ale także umilające życie, nawet tej Pani, co to chciałaby męża nieco zmienić. My w marzeniach już nie bujamy w obłokach, sprowadziłyśmy je na ziemię i dobrze, mamy większą szansę na ich realizację.
    Anabell, a tą starością to trochę kokietujesz, Ty niewiasta działająca, pełna energii i zainteresowań. Proszę więc, masz ode mnie komplement, żeby takich starych jak Ty było więcej, to należało by zmienic definicje starości . Nola

    OdpowiedzUsuń
  3. Jakoś tak dziwnie, że wiele ludzi, nawet dopiero po czterdziestce, uznaje, że właściwie wszystko już przeżyli, że już nic więcej ich nie czeka w życiu, oprócz takiej monotonnej, codziennej egzystencji. Myślę że to częściowo też wina społeczeństwa, nastawionego na młodość, spychającego starszych na margines. Nie chciałabym jednak tego, nie chciałabym rezygnować z marzeń, nawet gdy już własne dzieci wyfruną z gniazda. Są przecież takie 'drobne' marzenia, małe radości w życiu, a kto wie, czsami życie zaskakuje bardziej niż myślimy, i to w niespodziewanych momentach. Dlaczego na przykład nie marzyć o miłości? Są przecież starsi ludzie którzy ją odnajdują. Ale są ludzie którzy się zamykają na takie nowe doświadczenia, myślą, że to już nie dla nich, moze boją się marzyć? Wybacz że się wymądrzam, Anabell, trzymaj się cieplutko:)

    OdpowiedzUsuń
  4. "Jakoś tak dziwnie, że wiele ludzi, nawet dopiero po czterdziestce, uznaje, że właściwie wszystko już przeżyli, że już nic więcej ich nie czeka w życiu, oprócz takiej monotonnej, codziennej egzystencji."

    Pozwolę sobie nie zgodzić się z tym. Jeśli już, to raczej BARDZO NIELICZNI tak uważają. Po 40-tce dopiero zaczyna się prawdziwe życie!!! Pełną piersią!!!

    OdpowiedzUsuń
  5. "...spychającego starszych na margines."
    Po 40-tce to nie są ludzie starsi!!! Matko kochana, skąd takie stwierdzenia?

    Pozdrawiam serdecznie.
    alElla

    To wyżej, to też ja.

    OdpowiedzUsuń
  6. Może tych ludzi nie ma tak wiele jak mi się wydaje, sama jednak spotkałam całkiem sporo takich osób, zrezygnowanych i rozczarowanych życiem. I niezręcznie mi się powiedziało, mówiąc 'starszych', nie miałam na myśli czterdziestolatków, przeskoczyłam myślowo, nie uważam oczywiście ludzi w wieku czterdziestu lat za 'starsze osoby':) Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  7. Tak myślę Roztrzepaniec, że głównie są to osoby zwolnione z pracy z powodu tzw. "starości". Znam nawet jedną taką osobę, która z tego powodu musiała odejść, bo jako "stara" nie pasowała na konferencje wyjazdowe z balami. Osobiście też znam jej następczynię. Zupełnie niekompetentna w porównaniu ze "starą".

    alElla

    OdpowiedzUsuń
  8. Przeraziłaś mnie tym postem. Ja mam mniej lat, 25 a nie marzę a tylko planuję najbliższą przyszłość. Nie wiem czy kiedykolwiek marzyłam. Nie śniłam o tym że kogoś spotkam, o szczęśliwym życiu. Patrzę na świat i na życie jako coś co można zaplanować. Ale cieszę się z tego. Nie boli przekonanie się że życie jest inne niż to się wydaje na filmach i mniej się będę łudzić

    OdpowiedzUsuń
  9. Moje kochane blogowe Dziewczyny, Nolu, Ellu, Roztrzepańcu -cudownie potraficie podtrzymywać na duchu!
    Marzenia to chyba to wszystko co oscyluje na granicy realności-dalekie fascynujące podróże,osobiste osiągnięcia w jakiejs dziedzinie, wielkie uczucia.Reszta to plany - mniejsze, większe, dotyczące nas samych lub naszych bliskich. A ja nawet nie planuję nic na najbliższą przyszłość- po prostu tkwię, starając sie robic to co lubię.Czasem mnie to niepokoi, bo to trzeba miec ciut nierówno pod sufitem by calutki dzień cos dłubać
    na szydełku lub robić decoupage, lub wyjechać za granicę i caluteńki dzien przesiedziec z nosem w książce, a na pytanie co chcę robić nastepnego dnia , jedyna moja odpowiedż - nie wiem. Córce aż szczęka opadła ze zdziwienia.To tak nietypowe dla mnie,że nawet mnie samą zaniepokoiło to.Lekarka proponowała Prozac, ale ją wyśmiałam- ja nie jestem smutna,wiele rzeczy ,mnie rozśmiesza do łez i wogóle łatwo mnie rozśmieszyć.Endokrynolożka jest zdania,że lepiej będzie za pół roku, bo poprawa następuje zazwyczaj po 2 latach od rozpoczęcia suplementowania tyroksyną.A ja taka jestem juz od dość dawna, tyle tylko,że uświadomił mi to ktoś, kto nie widział mnie kilka lat.Koleżanka z postępującą jaskrą i zaćmą też nic nie planuje, twierdzi,że zawodzi ją wyobraznia dot. przyszłości. Roztrzepaniec ma rację - w czasach wszechogarniającego społeczeństwo kultu młodości, super sylwetki,
    wypielęgnowanego ciała - kobiety w srednim wieku są spychane na margines. W wieku 40 lat szukałam pracy, nie chcialam pracować w naszej społce- i wiecie, okazało się, że jestem za stara. Granica wieku to było 35 lat. W pewnym momencie zapytałam sie czy moja praca ma polegac na świadczeniu usług seksualnych, czy cos w tym rodzaju, bo nie rozumiem , dlaczego ograniczaja wiek do 35 lat.Osoba , z która rozmawiałam, powiedziała,że jestem niekulturalna. Wiem,że jest sporo pań w średnim wieku, które dla innych staja sie przezroczyste, tak jakby ich nie było. I wiem, że wiele z nich z tego powodu popada w apatię.
    Lubię Was wszystkie i cieszę sie,ze mnie odwiedzacie na blogu.
    To był dobry pomysł z tym blogiem- z mojego punktu widzenia. Dziekuję Wam, jesteście Kochane,
    anabell

    OdpowiedzUsuń
  10. Witaj Erinti, przypomialo mi się pewne nietypowe złe życznie- "oby ci się marzenia spełniły".Nigdy tego nie rozumiałam, ale mojej koleżance spelnilo sie jej marzenie życia- domek pod Warszawą. Juz od lat pięciu, marzy,żeby go sprzedać.A mnie sie wydaje,że jednak masz marzenia, chociażby Twoja praca doktorska i pózniejsze działania.Masz o czym marzyć, może cos odkryjesz waznego dla ludzi? I wiesz, tego Ci życzę, serdecznie!
    Miłego Erinti,:)
    anabell

    OdpowiedzUsuń
  11. Och, Anabell, czytałam, że w innych krajach już zaczyna się doceniać dojrzałe kobiety jako pracowniczki, za jakiś czas to dojdzie też do nas. A poza tym jest nas tu gromadka spora, właśnie aktywnych, kompetentnych, zadbanych. A niech ci, co tego nie spostrzegają, tkwią w nieświadomości, kiedyś też będą w wieku średnim. A facetów też to przecież dotyka.
    I masz racje blogowanie to fantastyczna rzecz!
    Nola

    OdpowiedzUsuń
  12. Racja Nolu, blogowanie to świetna rzecz!
    Wiesz kochana, u nas ci, którzy potrzebuja bezpłatnej, uczciwej, kompetentnej pomocy do dziecka, zawsze doceniaja starsze panie:)))
    Znam panią, która powiedziała córce,że owszem, zaopiekuje sie wnuczką, ale za pieniądze bo musi dorobic do swej marnej emerytury.Córka sie obraziła, a znajoma zajmuje się za pieniądze cudzym dzieckiem, mniej absorbującym niż jej mała wnuczka.
    Rano odprowadza to dziecko do szkoły, potem odbiera, daje przygotowany dla dziecka obiad, pilnuje odrabiania lekcji, wychodzi z nim na plac zabaw i czeka na powrót jego rodziców. Dzieciak się do niej przywiązał, jego rodzice też, a córka sie do niej nie odzywa. Bywa i tak.
    Miłego Nolu, :)

    OdpowiedzUsuń
  13. Na to, że - i jak - zmienia się nasze ciało, mamy wpływ ograniczony, ale przydeptana dusza to już tylko nasza własna "zasługa"!
    Ja mam jeszcze parę planów, parę ciekawych osób wokół siebie i motywację do działania za sprawą córek. One nie przyjmują do wiadomości, że mogłabym się zmienić - smarkule zuchwałe :-))
    Pozdrawiam bardzo optymistycznie - srebrzysta

    OdpowiedzUsuń
  14. Witaj Srebrzysta Istoto, niestety
    często duszę przydeptuja nam okoliczności. Zazdroszczę Ci troche tego optymizmu.
    pozdrawiam serdecznie, anabell

    OdpowiedzUsuń
  15. "Moje kochane blogowe Dziewczyny, Nolu, Ellu, Roztrzepańcu -cudownie potraficie podtrzymywać na duchu!"

    Anabell droga, ja tam nawet mogę polemizować zażarcie, czego próbkę dałam z Roztrzepańcem ;):)))
    byle tylko spełniło się Twoje marzenie, którego nie zauważasz /choć już realizujesz/, o ciekawym interaktywnym blogu - miejscu schadzek i polemik fajnych ludzi.

    Pozdrawiam serdecznie:), alElla

    OdpowiedzUsuń
  16. No widzisz SLoneczko, jestes kochana.
    Klikściski, :)

    OdpowiedzUsuń
  17. Nie wyobrażam sobie swojego życia bez marzeń. Ciągle o czymś marzę i... nie wiem jak, ale te marzenia realizuję. Czasem przychodzi to ot tak sobie, niemal jak pstryknięcie palcem, a czasem muszę się wysilić, pokombinować, nagimnastykować - ale się udaje. Moja mama powtarza mi często, że jak na mnie patrzy to ma wrażenie, że nie ma dla mnie rzeczy niemożliwych. Ale się myli. Są. Bo mam marzenia, których urzeczywistnienie pewnie nigdy nie nastapi, ale to wcale nie znaczy, że przestałam o tym czymś marzyć. Khali Gibran napisał "Wierz w marzenia, bo w nich są ukryte bramy do wieczności". Pamietam, jak jedna z koleżanek się skrzywiła na życzenia, o których też napisałaś "Spełnienia marzeń" - jak to, jak się spełnią to już ich nie będzie! A to nieprawda. Na ich miejsce przyjdą nowe.
    Każdy z nas ma jakieś marzenia - dla jednych to będzie podróż dookoła świata, dla innego jedynie spacer po lesie, bo dawno tam nie był. Jeden będzie marzył o zbudowaniu domu, a inny o kupnie nowego płaszcza, bo ten stary to już w rękach się rozrywa... Ty też masz swoje marzenia, ale - jak pisze Nola, nazywasz je pewnie inaczej.
    I też się podpisuję pod tym, że blogowanie to świetna rzecz.
    Pozdrawiam:)

    OdpowiedzUsuń
  18. WITAJ DROGA ANABELL !!! - Zgadzam się z każdym Twoim słowem, mam podobne przemyślenia, jednak nie poddaję, bo PÓKI MASZ JAKIŚ CEL PRZED SOBĄ, TO ŻYJESZ. Jest to szczera prawda, a że mamy jakieś "myśli", to dlatego, że dzisiaj po latach, pewnych rzeczy nam się po prostu nie chce robić. Dzisiaj mamy inną "prędkość" życiową i trochę mniej obowiązków, prawda ? Pozdrawiam bardzo serdecznie ..........Polonka54

    OdpowiedzUsuń
  19. Witaj Effciu, no pewnie,że blogowanie to fajna rzecz, dzięki temu,że się odważyłam, poznałam tyle miłych osób.Jakoś mam ostatnio tak wszystko pokręcone,że nawet nic planować mi sie nie chce.Dlatego trwam w bezruchu, czekam ....kurczę, nawet nie wiem na co.
    Miłego Effciu, anabell

    OdpowiedzUsuń
  20. Witaj Polonko, jak miło,że zajrzałaś. Czasem myślę,ze może zbyt przyzwyczaiłam sie przez poprzednie lata żyć w ciągłym stresie, pospiechu i to mnie tak pokrzywiło, że teraz może nie umiem się odnależć. Ale z drugiej strony podoba mi się,że juz nic nie muszę.Wiesz, człowiek to skomplikowane zwierzę-nie da sie ukryć.
    Serdeczności dla Ciebie, :)

    OdpowiedzUsuń
  21. No i wcięło mi kometarz. Wrrr
    Maria Dora

    OdpowiedzUsuń
  22. Witaj Anabell, no trzecie podejście, może się uda wreszcie napisać.
    Wydaje mi się, że nie ma co żalowac mlodzieńczej szarpaniny. Zrównoważenie, stateczność nie oznacza utraty radości życia. Kobiety podlegają hormonom i to sie zmienia ;przez całe ich zycie (jeśli cie to interesuje, to zajrzy do wylinkowanego tekstu "Mózg kobiety").
    Marzenia tak, alemłode osoby często gonia za mrzonkami, są himeryczne, slomiane ognie albo zkolei perfekcjonistyczne.
    Z biegiem lat to sie uładzi.To wcale nie oznacza utraty celów w życiu i marzeń, sa one tylko bardziej rozsądne
    Wiesz, sa tez różne usposobienia, nie wszystkie kobiety są marzycielkami.
    Z biegiem lat więcej sie planuje niz marzy, ale dla mnie tolepiej, choc tez nie ma sensu robic zbyt ścisłych planów, bo zawsze może wkraść sie przypadek.
    Pozdrawiam
    Maria Dora

    OdpowiedzUsuń
  23. Witaj Mario, przepraszam "za wcięcie " komentarza.Za którymś razem post w trakcie pisania mi "zjadło", bo serwer bloggera jest chyba w USA.Ja mam cichą nadzieję, ze to ciągły niedobór tyroksyny tak mnie "spowalnia i cofa",a nie np. skleroza. Jak mi antyciała "zjedzą" cała tarczycę, to przynajmniej łatwiej będzie ustawic dawkę tyroksyny. Oby mi tylko w " cug" nie poszły i nie zaczęły "żywić sie" stawami. Na dzis mam tylko jedno marzenie-oby wyzdrowiał mi pies, bo ma anginę i zapalenie osierdzia i skończone 15 lat. Lubie, gdy tu zaglądasz,
    pozdrawiam, :)

    OdpowiedzUsuń