moja podróż życia

Pan premier Tusk miał podróż życia, ja też. Pan premier stosunkowo niedawno, ja zaś dwadzieścia lat temu. Nie wykluczam, że gdybym odbyła ją dziś, nie zrobiłaby na mnie aż takiego wrażenia.
Pewnego zimnego dnia, w końcu stycznia , wsiedliśmy do pociągu relacji Warszawa -Moskwa.Po upiornej jezdzie wagonem sypialnym (wagon cały czas poruszał się w dwóch płaszczyznach, a my kurczowo trzymaliśmy się łóżek by nie zlecieć) dotarliśmy do Moskwy. Czekał nas nocleg i następnego dnia wieczorem dalsza podróż, do Singapuru.
Moskwę widziałam po raz pierwszy i przyznam się, że nie wzbudziła mego zachwytu.Wszędzie królowało jakieś tłuste błoto, zastanawiały mnie bramy wysokości 5 pięter, kilometrowej długości sklepy, w których nic nie było. Wytłumaczcie mi, na co komu kwiaciarnia o powierzchni 60m kw., a w niej 1 (słownie jeden) wazon-kubeł z niedorozwiniętymi gozdzikami?
Arbat- zupełnie nie mogłam pojąc, co w nim zachwycającego, podobnie jak i słynny Plac Czerwony. Przy okazji wstąpiliśmy do GUMu (słynny GUM przy placu Czerwonym), w którym naprawdę nie było nic do kupienia poza jakimiś wyrobami ludowymi. Sam sklep był skrzyżowaniem hali dworcowej z- no właśnie, trudno określić z czym. Popołudnie spędziliśmy u znajomych Polaków, którzy byli tam na placówce. Widok zastawionego stołu mnie zaskoczył, to były istne delikatesy. Oczywiście wszystko było kupowane w sklepie BRH (system wydzielonych sklepów dla obcokrajowców)
O dwudziestej przyjechaliśmy na lotnisko, Szeremietiewo I. To co zobaczyłam, na długo zostało mi w pamięci - nie bardzo można było sie poruszać po hali odlotów, bo wszędzie na podłodze, na rozłożonych kołdrach koczowały całe rodziny.Wyglądało to jak gigantyczny piknik.Okazało się, że to są Rosjanie niemieckiego pochodzenia, którzy przyjechali z różnych stron kraju, bo dostali zezwolenie na opuszczenie tego Kraju-raju.
Odprawa przeszła nam gładko, odlot miał nastąpic o 22-giej, siedzieliśmy więc już przy odpowiednim wyjściu. Tuż przed 22-gą, na tablicy informacyjnej zmieniono godzine odlotu na 24, potem na druga, by wreszcie zapowiedziec tylko na tablicy, odlot na 4 rano. Przez ten cały czas informacja była nieczynna, wszystkie możliwe punkty gastronomiczne pozamykane, ogrzewanie hali wyłaczone,a lotnisko zostało oddane we władanie sprzątaczek . Byliśmy głodni,zmarznięci i wściekli.
Wreszcie wpuścili nas do samolotu, który był niczym lodówka. Przed nami był długi lot, z międzylądowaniem w Dubaju.
Przez okno widziałam pod nami morze piasku i jakieś naprawdę nieokazałe budynki, zupełnie jak na naszym starym Okęciu. Usiedliśmy na pasie i okazało się ,ze przerwa w locie wynosi 1,5 godziny. Poszliśmy do tego "nieokazałego" budyneczku, a tam- pełne zaskoczenie.Wystrój niczym w najlepszym hotelu, dywany grubości 5 cm, wszystkie fotele i kanapy obite bordowym pluszem, wszystko lsniące , nowe, czyste, a całe lotnisko miało 3 poziomy. Na każdym poziomie sklepy bezcłowe z takim zaopatrzeniem,że nam, po tym co nam serwował PRL, oczy wypadały z orbit. Dla mego męża, który już tu bywał, nie była to niespodzianka, ale my z córka prawie piszczałyśmy z zachwytu. Półtorej godziny minęło niczym półtorej minuty i kontynuwaliśmy lot.
Do Singapuru dolecieliśmy około północy. Odprawa była błyskawiczna, bagaż na nas już czekał.
Wyszliśmy przed budynek. Uwagę moja zwróciły przedziwne, palmy, płaskie, jakby wachlarze, liscie o nasady były różowe , a calość wyglądała niczym dekoracja wycięta z blachy i starannie pomalowana.
Oczywiście taksówek było niczym mrówek w lesie, wsiedliśmy , podaliśmy adres hotelu i ruszyliśmy. Z radia wydobywały się jakies miauczące dzięki chińskiej muzyki ,a za chwilę dołaczyło się do tego bezustanne dzwonienie , zupelnie jakby dzwonków głoszących podczas mszy moment podniesienia. Dzwonienie ustało dopiero gdy wjechaliśmy do miasta. Dopiero pózniej się dowiedziałam, że wszystkie taksówki miały zamontowane te dzwonki po to, by zwracały uwagę kierowcy na fakt, że przekroczył dozwolona predkość. Akurat temu kierowcy wcale one nie przeszkadzały.
Po zameldowaniu się w hotelu wyszliśmy by - kupić pieczywo. Obok hotelu był mały sklep z pieczywem i regał z pieczywem stał przed zamkniętym sklepem, obok wisiała puszka, do której wrzucilismy należność. Była prawie 2 w nocy, a chlebek był świeżutki i bardzo nam, głodnym, smakował.
ciąg dalszy nastąpi.......
anabell